Ένα βαγόνι αδειανό το δικό μου ταξίδι
το πεπρωμένο οδηγός τι είδους κι αυτό παιχνίδι
της νύχτας δρομολόγιο ήτανε η γραμμή του
αφετηρία άγνωστη, ο χρόνος η σιωπή του
Ένα τρένο αδειανό με σπασμένα τα φρένα
με πήρε μαζί του και τρέχει ολοένα
εισιτήριο η ζωή, μήπως ξέχασα να χτυπήσω;
Κάποιος άλλος μου το' κοψε δε πρόλαβα ούτε καν να ρωτήσω
Με πορεία τρελή και με φώτα σβησμένα
σ' ένα τρένο του τρόμου, τόσα χρόνια χαμένα
συνεπιβάτης η μοναξιά χωρίς προσωπείο
η μοίρα σταθμάρχης, τι ταξίδι γελοίο!
Απ' το τζάμι κοιτάζω το παρελθόν σα ταινία
πολιτεία ανάμνηση, διάσπαρτα παντού ονείρων μνημεία
Μα να ! Μια φιγούρα σκιά απέναντί μου κοιτάζω
κουρασμένη ζωή, καθρέφτης σου είμαι....πόσο σου μοιάζω...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου