Θυμάμαι η ορχήστρα έπαιζε το βαλς των χαμένων ονείρων
όταν ειδωθήκαμε για πρώτη φορά
με τα μάτια ανταλλάξαμε λόγια αγάπης, λόγια που δεν ειπώθηκαν όμοια από χείλη ποτέ ξανά...
Άνοιξη ήταν θυμάμαι , κι όλα γύρω μας σαν σε παραμύθι, κι εμείς παιδιά,
ήταν μοιραίο να αγαπηθούμε παράφορα,
συνεπαρμένοι από την αισθησιακή μουσική ταξιδέψαμε σε μέρη πρωτόγνωρα, εξωτικά
Ένα βαλς, ένας χορός, και το βλέμμα στα μάτια φλύαρο, διεγερτικό
ήταν λες και η μοίρα να μας είχε κλείσει κρυφά ραντεβού, να γνωριστούμε σε ένα βαλς που θα έμεινε ..στη ψυχή μας παντοτινό...
Μετά κάτι προέκυψε, κι εσύ έπρεπε να φύγεις για λίγο απ΄τη πόλη, τότε λέγαμε για ένα σύντομο χωρισμό προσωρινό,
όμως, μεσολάβησαν τόσα πολλά σ' αυτό τον λίγο καιρό...
Σε ένα βαλς χαμένων ονείρων πάγωσε το όνειρο μας για πάντα εκεί
τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια, εκείνο το βαλς στοίχειωσε τη ψυχή μας για μια ολόκληρη η ζωή...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου