Αυτό το κορίτσι, δεν έμαθε ποτέ να αγαπάει λίγο..

Γράφει η Ματίνα Νικάκη – MaGio

Είχε μία αγάπη μέσα της μεγάλη, από την ώρα που γεννήθηκε.
Από μικρό κορίτσι πήγαινε και καθόταν δίπλα σε όλους.
Τους αγαπούσε, απλά.

Όταν της έδειχναν ότι την αγαπούσαν κι αυτοί, οι κόρες της διαστέλλονταν, τα μάτια της μεγάλωναν.
Άπλωνε τα χεράκια της να κουρνιάσει σε μία αγκαλιά.
Ακουμπούσε το κεφαλάκι της στους ώμους τους και η γραμμή των χειλιών της μακραινε απ’ το χαμόγελό της.

Αυτό έκανε πάντα: αγαπούσε.

Άνοιγε την αγκαλιά της να τους φιλοξενήσει όλους.
Ήξερε πως είναι να σε αγαπούν.
Ένιωθε όμορφα αγαπώντας.
Ήθελε όλοι να νιώθουν ασφαλείς κι ευτυχισμένοι.

Όταν την πλήγωναν, πονούσε. Και ώρες ώρες θύμωνε.
«Μα εγώ σε αγάπησα», σκεφτόταν.
Κι ολοένα αυτό συνεχιζόταν.
Ψευτιά, υποκρισία, ανημποριά.
Αυτή δεν σταματούσε όμως ποτέ να τους δικαιολογεί.

Χτυπούσαν την αγάπη της και νόμιζαν ότι θα τη μικρύνουν.
Πίστευαν πως θα γίνει σαν κι αυτούς.

Ρε, έχετε καταλάβει με ποια τα βάλατε;
Με το πιο πεισματάρικο κορίτσι του κόσμου.
Απλά δε γίνεται να μην αγαπάει το πλάσμα αυτό.

Είστε ανίκανοι να σκοτώσετε την αγάπη που έχει μέσα της.

Την προδώσατε; Αυτή σας αγαπάει.
Την πονέσατε; Αυτή σας αγαπάει.
Τη μειώσατε; Αυτή εκεί.
Την ακυρώσατε; Δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Πήρατε χωρίς να δώσετε; Πάρτε κι άλλο. Έχει απόθεμα.

Σε όλους σας χαρίζει το ομορφότερό της χαμόγελο.
Από μακριά θα καμαρώνετε μια αξιοπρέπεια που είσαστε λίγοι να περπατήσετε δίπλα της.

Θα σας χαρίζει ακόμα και σήμερα μια καλημέρα
κι η καλοσύνη της θα γλυκαίνει τη φτωχή καρδιά σας.

Σας αγαπάει όλους το κορίτσι αυτό, όπως κι αν της φερθήκατε.
Και την κάθε της μέρα, θα ανοίγει τα παντζούρια της
κι ο ήλιος θα φιλάει το πανέμορφο πρόσωπό της.
Γιατί μια τέτοια φωτεινή ψυχή, μόνο να την αγαπάς μπορείς.

Όπως αγαπάει αυτή.
Με ανιδιοτέλεια.
Τα πάντα.

Ξέρει πως κι εσείς την αγαπήσατε. Δεν σας κατηγορεί για τίποτα.
Απλά… η αγάπη σας ήταν μικρή.
Κι αυτή δεν έχει τίποτα μικρό.
Ούτε επάνω της. Ούτε μέσα της.