Όποιος δεν έγραψε τους κανόνες ή δεν τους έμαθε απ’ την ανάποδη, καλύτερα να μην παίξει μαζί τους.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δύο άνθρωποι μόνο μπορούν να σπάσουν τους κανόνες.
Εκείνος που τους ξέρει καλύτερα απ’ όλους. Κι εκείνος που τους έγραψε.

Ο πρώτος ξέρει πού βρίσκονται τα όρια.
Ξέρει πώς λειτουργεί το παιχνίδι και πότε αξίζει να το ρισκάρει.
Ο δεύτερος δεν αναγνωρίζει όρια. Γιατί τα έθεσε ο ίδιος.
Κι οι δύο ξέρουν πως το να σπας έναν κανόνα δεν είναι μαγκιά. Είναι ευθύνη. Είναι κόστος.

Αν δεν είσαι κανένας από τους δύο, καλύτερα να μην τολμήσεις.
Μην παριστάνεις τον επαναστάτη σε έρωτες και καταστάσεις που δεν αντέχεις ούτε να διαχειριστείς, ούτε να χάσεις.
Μην μπαίνεις σε μάχες που δεν ξέρεις πώς να τις κερδίσεις.
Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν παίζουν. Ζουν. Πονάνε. Δίνουν αληθινά.

Όταν πλησιάζεις έναν τέτοιον άνθρωπο, πρέπει να ξέρεις γιατί το κάνεις.
Πρέπει να έχεις επίγνωση ότι δεν υπάρχει επιφανειακό. Δεν υπάρχει «λίγο».
Υπάρχει μόνο «μέχρι τέλους».

Και στις σχέσεις, στους έρωτες, στους ανθρώπους, οι κανόνες δεν είναι για να επιδεικνύονται.
Υπάρχουν γιατί όταν σπάσουν απερίσκεπτα, αφήνουν πίσω τους συντρίμμια.
Και πολλές φορές, εκείνα τα συντρίμμια ήταν άνθρωποι.

Γιατί το να προκαλείς το «μαζί» και μετά να φεύγεις, δεν είναι θάρρος.
Είναι δειλία. Είναι το χείριστο είδος εγωισμού: αυτό που παριστάνει την αγάπη.
Κι όταν το κάνεις αυτό, γίνεσαι η πληγή του άλλου.
Ο λόγος που δεν εμπιστεύεται πια κανέναν.
Ο λόγος που αρχίζει να τηρεί με μανία όλους τους κανόνες που κάποτε ήθελε να καταρρίψει για σένα.

Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να γράψουν ιστορία.
Και δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι οι ήρωες κάποιου.
Αλλά τουλάχιστον, ας μη γίνουμε η αιτία να μην ξαναπιστέψει κάποιος στους ανθρώπους, στη ζωή και τον έρωτα.
Ας μη γίνουμε το γιατί του.

Γι’ αυτό, πριν τολμήσεις να σπάσεις έναν κανόνα, ρώτα τον εαυτό σου:
Τον αντέχεις τον απόηχο; Ή απλώς σε μαγεύει ο θόρυβος που κάνει το σπάσιμο;

Γιατί οι πιο μεγάλοι ήχοι δεν είναι αυτοί που ακούγονται.
Είναι αυτοί που μένουν μετά τη σιωπή.