Ο πόνος, δεν εξαφανίζεται. Συνηθίζεται!

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Υπάρχουν φράσεις που μοιάζουν με απαλό χάδι στην ψυχή. Τουλάχιστον αυτή είναι η προθεσή τους. Μια από αυτές είναι το κλασικό «θα περάσει». Μα ποιος το ακούει αυτό όταν η καρδιά αιμορραγεί, όταν ο πόνος δεν είναι απλώς μια αίσθηση, αλλά μια κραυγή που δε βγαίνει ποτέ από τα χείλη; Όταν η απώλεια έχει χαράξει τη σάρκα και έχει φωλιάσει στα κόκκαλα, όταν κάθε ανάσα είναι ένας αγώνας, όταν η σκέψη του άλλου γίνεται σκιώδης φυλακή, ένας λαβύρινθος χωρίς έξοδο.

Ο πόνος δεν είναι κάτι που απλά περνά. Είναι φωτιά που καίει αργά, είναι νύχτες που γίνονται αιώνες, είναι η αίσθηση πως ο κόσμος συνεχίζει να κινείται ενώ εσύ έχεις μείνει πίσω, ακίνητος, παραδομένος. Είναι ένα τραγούδι που κάποτε αγαπούσες και τώρα σε διαλύει, ένα άρωμα που ξεπηδά από το πουθενά και σε κάνει να σταματήσεις να αναπνέεις. Κάποιοι προσπαθούν να παλέψουν, να πείσουν τον εαυτό τους πως θα βρουν ξανά το φως. Άλλοι αφήνονται στη μαύρη δίνη του κενού, κοιτάζοντας την αντανάκλασή τους σε καθρέφτες που δεν αναγνωρίζουν πια. Όταν η καρδιά έχει δοθεί ολόκληρη και μετά έχει τσακιστεί, πώς να την μαζέψεις πίσω κομμάτι-κομμάτι;

Ο ψυχικός πόνος δεν είναι απλή μελαγχολία, είναι μια σκιά που σε ακολουθεί, ένα αγκάθι που καρφώνεται βαθιά και αρνείται να βγει. Είναι η φωνή που ψιθυρίζει «δεν θα ξαναείσαι ποτέ όπως πριν». Άλλοι τον νιώθουν σαν ένα βαρύ χέρι στο στήθος που τους πιέζει ανελέητα, άλλοι σαν ένα απέραντο κενό που τους καταπίνει. Είναι τα μάτια που καρφώνονται σε μια οθόνη, περιμένοντας ένα μήνυμα που δε θα έρθει ποτέ. Για κάποιους γίνεται οργή, μια φωτιά που θέλει να κάψει τα πάντα. Για άλλους, ένα ψυχρό τίποτα, μια ατελείωτη απάθεια. Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να χάνεσαι μέσα στον πόνο. Μόνο να χαθείς.

Κάποιοι λένε πως ο χρόνος επουλώνει. Άλλοι πως απλά μαθαίνεις να ζεις με το βάρος. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι γρήγορο, δεν είναι δίκαιο. Είναι ένας αγώνας με αβέβαιο τέλος. Μια μέρα μπορεί να ανοίξεις τα μάτια και να νιώσεις πως μπορείς να ανασάνεις λίγο πιο βαθιά. Ίσως μια ανάμνηση πάψει να είναι λεπίδα και γίνει χάδι. Ίσως η εικόνα του δεν είναι πια καρφί στην καρδιά, αλλά μια γλυκόπικρη σκιά. Ίσως όχι. Ίσως χρειαστεί να περιμένεις πολύ. Ίσως για πάντα.

Ο πόνος δεν εξαφανίζεται. Γίνεται μέρος σου. Σου αλλάζει τη φωνή, τον τρόπο που γελάς, τον τρόπο που αγαπάς. Σου αφήνει σημάδια εκεί που κάποτε ήσουν άθικτος. Σε κάνει άλλον άνθρωπο. Και κάποια μέρα, χωρίς να ξέρεις πώς, θα δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και θα αναρωτηθείς πώς έφτασες ως εδώ. Κι αν η καρδιά σου χτυπά ακόμα, έστω και πληγωμένη, τότε ίσως, μόνο ίσως, έχεις επιβιώσει. Κι αυτό, με έναν τρόπο σκληρό και ανελέητο, είναι μια νίκη.