Σκέψεις αγρύπνιας της νύχτας μετανάστες
σε δρομολόγια άγονης γραμμής
της μοναξιάς μου έρημοι, μοναχικοί διαβάτες
χαμένοι κρίκοι στου δυνάστη χρόνου μιας ρωγμής
Τι κι αν ο χρόνος ξεθωριάζει της μνήμης μονοπάτια
τι κι αν τρεμοπαίζουν οι σκιές τους να σβηστούν
εγώ κράτησα την ανάσα σου, στη δική μου ανάσα
το χαμόγελό σου, φως, που άλλοι δε μπορούν να δουν
Τις νύχτες σου μιλώ λες κι είσαι μαζί μου
σε ρωτάω όσα το μυαλό με τυραννούν
παγωμένη απουσία η ηχώ της κραυγής μου
κι απόψε πάλι οι σκέψεις μου, στους δρόμους θα βγουν
Κρατώ απ' τον ίσκιος σου σκόνη στα όνειρά μου
στις στράτες του αγέρα για να περνάς μόνο εσύ
να 'ρχεσαι κάθε βράδυ, μη με ξεχάσεις καρδιά μου
να διώχνεις τους φόβους μου μ' ανέμου πνοή
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου