Ζούμε, αγαπάμε, πονάμε…
Κι ύστερα; Τίποτα...σιωπή!
Μένουμε μόνοι να σκεφτόμαστε, χωρίς να βρίσκουμε εξηγήσεις για όλα αυτά που μας απασχολούν και για όλα αυτά που ακούμε να συμβαίνουν γύρω μας, ποιες είναι οι αλήθειες και τι μας κρύβουν.
Ψάχνουμε κάποιον φίλο για να μιλήσουμε, να ανταλλάξουμε σκέψεις και ερωτήματα, μα…δεν βρίσκουμε κανέναν.
Όλοι είναι για λίγο…και επιφανειακοί...
Μόλις κλείσει η πόρτα τα προβλήματα παραμένουν αποκλειστικά δικά μας, και άλυτα...
Οι νύχτες στοιχειώνουν τις ψυχές μας, πολλά τα αναπάντητα γιατί, και τα πως, και την άλλη μέρα ξεκινάμε απ’ την αρχή, ενώ βουλιάζουμε στη κατάθλιψη...στη μοναχικότητα, κι έτσι συνεχίζουμε τη ζωή μας..
Εδώ και χρόνια οι άνθρωποι σταματήσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια...και ούτε μια καλημέρα πια δεν λέμε σε μια τυχαία συνάντηση με κάποιον γνωστό στο δρόμο μας... λόγο έλλειψης χρόνου!
Είναι σα να μην υπάρχουν άνθρωποι για να μιλήσεις...Τα μάτια έγιναν παγωμένες οθόνες και οι φωνές πληκτρολόγια…
Η σημερινή φιλία είναι μοναξιά, σιωπή, και πολλές πλασματικές φιλίες μέσω facebook
κι αυτό για να ξεγελάς τον εαυτό σου, να συμφιλιωθείς με τη μοναξιά σου για να έχεις τη ψευδαίσθηση ότι δίνεις φωνή στη σιωπή σου..και συντροφιά στη μοναξιά σου...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου