Εγώ κι εσύ, έχουμε αφήσει ακόμα μια τελευταία σελίδα άγραφη.

Γράφει η Νεφέλη

Όταν οι ψυχές δίνονται αληθινά δεν γυρίζουν πίσω πότε ολόκληρες ξανά.
Ένα κομμάτι τους μένει εκεί που παραδόθηκε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε συνεχίσουν να είναι μαζί, είτε όχι.

Εμείς ερωτευτήκαμε αληθινά μάτια μου ο ένας τον άλλον. Το ξέρω , για αυτό και φίλοι δεν θα μπορέσουμε να υπάρξουμε πότε. Πάντα όποτε θα συναντιόμαστε το παρελθόν θα έρχεται για να μας θυμίζει πως εσύ κι εγώ ζήσαμε στιγμές κολασμένες.

Μόνο το όνομα σου, μου αρκεί για να αναστατωθώ. Πες μου λοιπόν ψυχή μου πως μπορώ να σε συναντήσω ξέροντας ότι δεν θα μπορώ να σε φιλήσω ,να γύρω επάνω σου, να τυλιχτώ στην αγκαλιά σου και να σου ψιθυρίσω στο αυτί «σε θέλω». Πες μου πώς;;

Όχι δεν γίνεται μωρό μου δύο άνθρωποι που κάποτε ήταν ερωτευμένοι να μείνουν δύο φίλοι. Αλλιώς μάλλον δεν υπήρξαν πότε ερωτευμένοι.

Δεν γίνεται μάτια που κοιτάχτηκαν με λατρεία, χείλη που φιλήθηκαν με πάθος, αγκαλιές που γέμιζαν με τα κορμιά τους και λόγια που βγαίνανε μέσα από τα βάθη της ψυχής να ξεχαστούν. Μένουν χαραγμένα για ΠΑΝΤΑ γιατί ότι γίνεται δεν ξέ -γίνεται. Έτσι απλά.

Μια λευκή σελίδα βρίσκεται λοιπόν σε αναμονή ανάμεσα μας και περιμένει να την γεμίσουμε.

Εγώ κι εσύ, έχουμε αφήσει ακόμα μια τελευταία σελίδα άγραφη και σε αυτή θα πρέπει να δώσουμε το τέλος ή την αρχή μας. Η απόφαση είναι δική μας.