Σου στέλνω ένα αντίο!

Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Κάθε βράδυ αφήνω μισάνοιχτη μια πόρτα απ’ το όνειρο μου να ‘ρθεις να με βρεις.
Δεν έρχεσαι όμως.
Μέχρι που φανερώνεται ο ήλιος το ξημέρωμα κλείνοντας κάθε ελπίδα αναμονής.
Τι σε νοιάζει για μένα άλλωστε.
Της μέρα μιας ψευδαίσθησης το παραθύρι αφήνω ανοιχτό.
Μήπως και κάτι αλλάξει.
Κοιτάζω με λαχτάρα να σου χαρίσω ένα μου χαμόγελο.
Μα εσύ χάνεσαι μέσα στη βοη.
Μισή η καρδιά μέσα στα στήθη μου παλεύει να χτυπήσει μήπως και η άλλη μισή ακούσει τον χτύπο και γυρίσεις ξανά κοντά μου.
Ποιόν κοροϊδεύω;
Εμένα.
Δεν πρόκειται ποτέ να ξανά σμίξουν οι χτύποι μας.
Σχέσεις αλλάζεις βιαστικές,
σου έγινε συνήθεια..
μου ψιθύρισαν οι Ερινύες της ζωής.
Πολλές φορές το μυαλό τα βράδια ζωγραφίζει από τα χρώματα της καρδιάς, στιγμές που ζήσαμε κι άλλες που δεν πρόλαβαν να έρθουν, ακόμη και αυτές όμως χαρμόσυνες ντύνονται μπροστά μου.
Άλλες φορές με θυμό τις ζωγραφιές τις σκίζει το μυαλό μου,και προσπαθεί σε έναν λευκό καμβά να φτιάξει το μέλλον μα δυστυχώς χρώματα ποτέ δεν περισσεύουν μα ούτε και ταιριάζουν.
Όλα γκρίζα.
Και πέταξα το καθετί.
Οι ζωγράφοι είναι στον ήλιο.
Είναι στους δρόμους.
Τραγουδούν συγχρόνως για τον έρωτα.
Τέρμα οι οφθαλμαπάτες.
Τα λουλούδια μυρίζουν και με μεθούν!
Εσύ με αποκρούεις..
Ήρθε η Άνοιξη μου.
Σου στέλνω ένα αντίο!