Στην υγειά των αναλώσιμων έρωτων

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Άλλος ένας έρωτας που έσβησε πριν προλάβει να γίνει κάτι αληθινό. Άλλη μια ιστορία που τελείωσε πριν καν αρχίσει. Μια ακόμα νύχτα που μοιάζει με τις προηγούμενες, γεμάτη άδειες λέξεις, χλιαρά φιλιά, υποσχέσεις που δεν είχαν ποτέ σκοπό να κρατηθούν.

Στην υγειά μας λοιπόν!

Στην υγειά των έρωτων που δεν άντεξαν, που δεν προσπάθησαν, που δεν είχαν τα κότσια να παλέψουν. Στην υγειά των επιφανειακών, των προσωρινών, των εύκολων. Αυτών που παίζουν για λίγο, που καίνε γρήγορα, που δεν αφήνουν καν στάχτη πίσω τους.

Γιατί έτσι είναι οι σχέσεις σήμερα, σωστά; Γρήγορες, βολικές, ανώδυνες. Χωρίς δράματα, χωρίς ευθύνες, χωρίς βαθιά συναισθήματα που μπορεί να μπερδέψουν τα πράγματα. «Να περνάμε καλά» λένε, λες και η αγάπη είναι fast food.

Κι εγώ;

Εγώ δεν έμαθα να ζω έτσι.

Δεν έμαθα να μοιράζομαι στα μισά, να δίνω λίγο από μένα, να παίζω εκ του ασφαλούς. Δεν έμαθα να είμαι απλώς ένα ακόμα story που θα σβηστεί σε 24 ώρες. Αν είναι να με έχεις, να με έχεις ολόκληρη. Αν είναι να με θέλεις, να με θέλεις με τα όλα μου.

Αλλά οι αναλώσιμοι έρωτες δεν αντέχουν τέτοιους ανθρώπους. Φοβούνται την ένταση, το βάθος, την αλήθεια. Δεν αντέχουν τα χέρια που κρατούν σφιχτά, τα μάτια που δεν αποφεύγουν το βλέμμα, τα στόματα που λένε «μείνε» αντί για «ό,τι γίνει».

Κι έτσι, γυρίζουμε στο ίδιο έργο. Επαναλήψεις του ίδιου μοτίβου. Άνθρωποι που περνούν ο ένας από τη ζωή του άλλου χωρίς να αφήνουν κανένα σημάδι. Χωρίς να πληγώνουν, χωρίς να νοιάζονται, χωρίς να ζουν πραγματικά.

Αλλά ξέρεις κάτι;

Εγώ δεν γιορτάζω αυτούς τους έρωτες. Δεν πίνω στην υγειά της αναλωσιμότητας. Δεν σηκώνω ποτήρι για τις ιστορίες που δεν τόλμησαν, για τους ανθρώπους που δεν άντεξαν, για τα φιλιά που δόθηκαν μηχανικά και τις αγκαλιές που δεν ένιωσαν τίποτα.

Πίνω στην υγειά αυτών που τολμούν. Που νιώθουν μέχρι το μεδούλι. Που ρισκάρουν ακόμα κι όταν ξέρουν πως μπορεί να πονέσουν.

Γιατί οι πραγματικοί έρωτες δεν είναι αναλώσιμοι. Είναι εκείνοι που σε σημαδεύουν.