Υπαρξιακή Ποιητική Αναζήτηση

 

 Ε, ξένε διαβάτη περαστικέ
στάσου να σε ρωτήσω βρε αδερφέ
κάποτε, κάποιοι, μ' έδωσαν ένα όνομα και το ξέχασα 
μα δε μου΄πανε από που ήρθα, που πάω, κι αν απ' αυτό το δρόμο

 ξαναπέρασα

Διαβάτη, τι σκέφτεσαι, γιατί είσαι τόσο βαθιά συλλογισμένος
γιατί δεν μ' απαντάς σ' αυτό που σε ρωτώ 
γιατί στο βλέμμα σου υπάρχει τόσος πόνος ζωγραφισμένος;
όποιον κι αν ρώτησα φίλε κανένας δε ξέρει να μου πει 
όλοι οι περαστικοί έχουν την ίδια αγωνία μ' εμένα, και τις ίδιες απορίες
για την ύπαρξή μας στη γη 

 

Ο ένας ρωτάει τον άλλον, όλο αγωνία 
κι όλοι φεύγουμε στο άγνωστο μ' αυτή την απορία
κανένας δε ξέρει από που ήρθαμε και το γιατί
κανείς δε ξέρει να λύσει αυτό το μυστήριο που λέγεται ζωή

Δε σου κρύβω φίλε κι αδερφέ μου
πως όσο περνούν τα χρόνια ο φόβος με τυλίγει όλο και πιο πολύ 

άνθρωπέ μου
με τυραννάει η σκέψη, ποιος είμαι, και που πάω
θέλω να ξέρω από που έρχομαι, και που σταματάω

 

Ε, περιπλανώμενε διαβάτη μοναχικέ
τα μάτια σου γιατί είναι υγρά;
γιατί μιλάς κουρασμένα ψιθυριστά 
γιατί σέρνεις τα βήματά σου  τόσο αργά;

 

Κι εγώ φίλε μου κουράστηκα να περπατάω
τα πόδια μου λυγάνε, δε με κρατάνε άλλο
αλλά αυτό που με βαραίνει πιο πολύ, είναι η μοναξιά
αυτή που κουβαλάμε μέσα μας, και μας συντροφεύει ως τα γηρατειά...
 

 

Βάρυνε ο χρόνος το κορμί και τη ψυχή
κι ακόμα ψάχνω να βρω απάντηση, στα πως, και τα γιατί
φίλε, με φοβίζει το άγνωστο, αγνοώ το αύριο
τρομάζω στην ιδέα ν' αντικρύσω μόνος το θάνατο...

 

Διαβάτη, δε ξέρω ποιος είσαι, σε τι πιστεύεις, και ποιον προσκυνάς
δε ξέρω αν είσαι φτωχός, ζητιάνος, άρχοντας ή βασιλιάς
όλοι είμαστε αδέρφια, συνταξιδιώτες σ' αυτό το ταξίδι  ζωής 
πονεμένοι, περαστικοί, και αφάνταστα μοναχικοί
περνάμε τη διαχωριστική γραμμή, μ' ένα μεγάλο αναπάντητο γιατί

 

Φίλε διαβάτη, περιπλανώμενε ταξιδευτή
δωσ' μου το χέρι σου, κι έλα ν' αγκαλιαστούμε και να κλάψουμε μαζί
ίδια η μοίρα μας, ίδια η ζωή μας
κοινό το τέλος μας, κοινή η αρχή μας....

Μαρίζα Τσιτμή