Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Να είσαι από εκείνους τους τρελούς,
που σταματάνε τ’ αμάξι δεξιά,
για να εισπνεύσουν μια όμορφη στιγμή,
να την απαθανατίσουν,
πρώτα μέσα τους κι ύστερα, πιθανά στην κάμερα.
Που παρατηρούν τα θαύματα της φύσης δίπλα τους και δεν τα ‘χουν δεδομένα.
Να είσαι από εκείνους, που αν διακόπηκε το αγαπημένο τους τραγούδι, το ξαναβάζουν από την αρχή, για να πάρουν όλη την ουσία του μέσα τους.
Από εκείνους που δεν χορταίνουν να παίρνουν μα και να δίνουν αγκαλιές που διαρκούν. Από εκείνες που γεμίζουν όλο το σώμα μα και την ψυχή.
Από εκείνους, που μια πρωινή καλημέρα και μια βραδινή καληνύχτα την λένε γιατί δεν θέλουν να μην είναι δίπλα σου, στην αρχή αλλά και στο τέλος κάθε μέρας σου, ενώ κάλλιστα μπορούν.
Από εκείνους, που δεν σε έχουν ανάγκη, μα συνειδητά, θέλουν με παρουσία να βρίσκονται εκεί, σε καλές μα και σε δύσκολες στιγμές σου. Ίσως πιο πολύ στις δύσκολες, γιατί νοιάζονται ειλικρινά για σένα και το δείχνουν.
Να είσαι από εκείνους, που η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι αυτοσκοπός. Που δεν γκρινιάζουν, που δεν παραιτούνται αμαχητί, που δεν είναι φτηνές κόπιες των πολλών, με τον φόβο μην τύχει και ξεχωρίσουν.
Γιατί και να ξεχωρίσουν, ξεχωρίζουν φιλτραρισμένα μέσα από την ταπεινότητα και όχι για να δειχτούν. Δεν έχουν τίποτα σε κανέναν να αποδείξουν.
Να είσαι από εκείνους, που παραδέχονται τα χίλια λάθη τους, μα συνεχίζουν να τα φτιάχνουν, να τα βελτιώνουν για να κάνουν τη δική τους, μα και τη δική σου ζωή, καλύτερη.
Από εκείνους που δεν φοβούνται να ραγίσουν, να λυγίσουν, να μείνουν μόνοι με τον εαυτό και τον Θεό τους, για να μην τυχόν αδικήσουν. Για να επανέλθουν ακόμα πιο ισορροπημένα.
Από εκείνους, που δεν φοβούνται να αγαπούν με όλη την ψυχή τους και το είναι τους, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και μπορούν να κάνουν όλου του κόσμου τους πειρασμούς να σωπάσουν, για να τιμήσουν τον εαυτό τους, μα και σένα.
Από εκείνους που φορούν τον λόγο τους σαν παντελόνι, όχι για να δείξουν κάτι στους άλλους, αλλά γιατί αυτοί είναι.
Βλέπεις, αυτού του τύπου η ξεχωριστή τρέλα φτιάχτηκε για εκείνους τους λίγους, που και να τους προδώσεις και να τους βρίσεις, θα βρουν το κουράγιο μέσα τους να σε κοιτάξουν στα μάτια και να σου ευχηθούν, να είσαι καλά.
Και θα το εννοούν, γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι τρελοί “κρέμονται” μόνο από τον εαυτό τους και τα ζόρια τους τα μετατρέπουν, τα μετουσιώνουν αλχημιστικά, σε αγάπη, καλοσύνη, συγχώρεση, αποδοχή. Και προχωράνε παρακάτω.
Ίσως, αυτή να είναι και η εκδίκησή τους τελικά, ότι τους χάνεις. Δεν τους είναι εύκολο, μα θα βρουν τη δύναμη να επιλέξουν τον εαυτό τους. Και μετά από χίλιες ευκαιρίες, ναι μεν, τους χάνεις. Τελειωτικά και αμετάκλητα.
Γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι τρελοί, μπορεί να έχουν εκατοντάδες ελαττώματα, μα είναι αληθινοί και πιστοί μαχητές σε ό,τι πιστεύουν πραγματικά.
Θερμοί υποστηρικτές σου. Ναι.
Όχι όμως θύματα.
Ξέρουν οι ίδιοι ποιοι είναι, πόσο αξίζουν. Και στην κατάλληλη πάντα ώρα, ανάλογα πώς θα τους φερθείς, το μαθαίνεις και εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου