Η δυστυχία του ψεύτη είναι η αλήθεια που δεν θα μάθει ποτέ

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Το πρόβλημα με τους ψεύτες είναι πως δεν εμπιστεύονται κανέναν. Όχι γιατί τους έχουν προδώσει, αλλά γιατί εκείνοι ξέρουν να προδίδουν, εκείνοι ξέρουν να λειτουργούν μόνο με το συμφέρον.

Ό,τι κι αν ακούσουν, το διαβάζουν ανάποδα. Ό,τι κι αν τους δοθεί, το ελέγχουν για παγίδες. Ό,τι κι αν τους πουν, το φιλτράρουν μέσα από τη δική τους λογική, όπου όλα κρύβουν ένα ψέμα.

Δεν μπορούν να καταλάβουν πως μερικοί άνθρωποι απλά αγαπούν χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Και εκείνος;

Εκείνος ήταν από αυτούς που ποτέ δεν πίστεψαν.

Ό,τι κι αν του δινόταν, το έψαχνε για δηλητήριο. Ό,τι κι αν του έλεγε, το έσπαγε σε κομμάτια, ψάχνοντας το ψέμα ανάμεσα στις λέξεις.

Γιατί η δυστυχία του ψεύτη είναι πως πιστεύει ότι όλοι του μοιάζουν.

Ακόμα και τις αναποδιές, ακόμα και τις ατυχίες, ακόμα και τα λάθη, τα μεταφράζει σε ψέμα. Όχι γιατί του έχουν πει ψέματα, αλλά γιατί αυτό ξέρει να αναγνωρίζει.

Αυτό ξέρει να χειρίζεται.

Η κατάρα του είναι να μην πιστέψει ποτέ πως αξίζει, πως αγαπήθηκε, πως κάποιος, ακόμα και με χίλια ακούσια λάθη, πάλεψε για εκείνον.

Η κατάρα του είναι να τον κοιτάει στα μάτια, να ξέρει κάθε ψέμα του και να συνεχίζει να τον αγαπάει παρ’όλα αυτά. Χωρίς να τον κρίνει. Χωρίς να την νοιάζει. Γιατί εκείνη, είχε δει τον πυρήνα του. Είχε αγαπήσει όλα εκείνα που είδε σε εκείνον. Τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις αδυναμίες, τα λάθη.

Μόνο που εκείνος, δεν το κατάλαβε ποτέ!

Η δυστυχία του ψεύτη βλέπεις, είναι η αλήθεια που δεν θα μάθει ποτέ.

Και η αλήθεια αυτή, είναι πως αγαπήθηκε πολύ.

Αλλά τι να την κάνεις την αγάπη, όταν έχεις μάθει να ζεις μέσα στο ψέμα;

Αυλαία…