Μια σχέση που δεν είναι ούτε «όλα» δεν είναι όμως και «τίποτα»

«Bare minimum» ή για να το πούμε κι αλλιώς «δωσ’μου ψίχουλα αγάπης». Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει εκείνες τις σχέσεις (είτε οικογενειακές είτε φιλικές είτε ερωτικές) στις οποίες ο ένας από τους δύο δίνει και δείχνει στον άλλον την ελάχιστη δυνατή προσοχή, αγάπη, φροντίδα ή ενδιαφέρον, προκαλώντας με τον τρόπο αυτό στον δέκτη αυτής της συμπεριφοράς μεγάλη σύγχυση και δημιουργώντας μία άκρως επιβαρυντική ψυχολογικά μεταξύ τους σχέση.

Κι αυτό διότι το πρόσωπο που δέχεται αυτή την ελάχιστη δυνατή προσοχή βρίσκεται σε μία νεφελώδη κατάσταση όπου δεν μπορεί να διακρίνει τις πραγματικές προθέσεις, τα κίνητρα και τα συναισθήματα του άλλου ατόμου. Κι ενώ ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι κάτι πάει λάθος στην όλη δυναμική που έχει αναπτυχθεί ανάμεσά τους, αδυνατεί να προσδιορίσει και να εξηγήσει τι ακριβώς είναι εκείνο που το ενοχλεί. Γιατί σε μια τέτοια σχέση ποτέ τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο και όλα βρίσκονται πάντα σε μία γκρίζα ζώνη.




«Διότι δεν μπορώ να πω πως βρίσκεται πάντα δίπλα μου, ούτε όμως ότι δε βρίσκεται και ποτέ».


«Διότι δεν μπορώ να πω ότι μου δίνει πάντα την προσοχή που χρειάζομαι αλλά δεν είναι ότι δε μου δείχνει και καθόλου.»

«Διότι δεν είναι ότι δε νοιάζεται, απλά κάποιες φορές αδιαφορεί»

«Διότι ναι μεν δεν είναι σωστή η συμπεριφορά του/της αλλά δε θα την έλεγες και εντελώς λάθος.»

«Κι αφού λοιπόν όλα είναι καλά, γιατί παρ’ όλα αυτά μοιάζει σαν κάτι να πηγαίνει στραβά;»


Διότι πράγματι κάτι πηγαίνει στραβά. Γιατί τέτοιου είδους επαφές ανήκουν πάντα κάπου στο ενδιάμεσο.

Δεν είναι ούτε «όλα» δεν είναι όμως και «τίποτα».

Δεν είναι ούτε «πάντα» αλλά δεν είναι και «ποτέ».



Δεν είναι ούτε «σωστό» αλλά δεν είναι και «λάθος»

Είναι μία σχέση που βρίσκεται σταθεροποιημένη σε ένα «κάτι» που συμβαίνει «κάποιες φορές».

Το bare minimum εν τέλει δεν είναι τίποτε άλλο θα λέγαμε από μια μέθοδο συναισθηματικής χειραγώγησης. Το πρόσωπο που επιλέγει να υιοθετήσει αυτό το συμπεριφορικό μοτίβο προσποιείται πως ενδιαφέρεται και νοιάζεται, χωρίς πράγματι να το κάνει, για το άλλο άτομο, με απότερω σκοπό να κερδίσει την προσοχή, την αγάπη, την εύνοια ή οποιαδήποτε άλλη ωφέλεια έχει να λαμβάνει από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Πρώτος και κύριος λόγος που κατευθύνεται κάποιος σε αυτού τους είδους τη χειριστική συμπεριφορά είναι η ανασφάλεια που φέρει ο ίδιος για τον εαυτό του και την οποία προσπαθεί να κατευνάσει μέσα από τους άλλους. «I live for the applause» όπως λέει και η Lady Gaga και τέτοιοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ξέρουν πως ο άλλος θα προσπαθήσει για εκείνους. Ότι θα τους κυνηγήσει. 

Γνωρίζουν πως εάν δεν ασχοληθούν καθόλου με τις ανάγκες του άλλου προσώπου, η στάση τους θα ερμηνευθεί ως αδιαφορία και η όποια σχέση θα χαθεί. Αντιθέτως, εάν εκδηλώσουν όλο τους το ενδιαφέρον για ένα άτομο, ξέρουν πως εκείνο δε θα αισθανθεί τον φόβο μήπως και τους χάσει, και κατ’ επέκταση ούτε την ανάγκη να κάνει πράγματα ώστε να τους κρατήσει κοντά. 

Μπροστά στα δύο αυτά ενδεχόμενα, η λύση που επιλέγουν είναι να σκορπούν στον άλλον κυριολεκτικά ψίχουλα αγάπης. Αρκετά ψίχουλα ώστε ο άλλος να μη βαρεθεί και τους εγκαταλείψει όχι όμως τόσα ώστε να θεωρήσει ότι δε χρειάζεται πλέον να κάνει πράγματα για να διεκδικήσει μία θέση στη ζωή τους. Όλη αυτή η διαδικασία, το να βλέπουν δηλαδή κάποιον να αγωνίζεται για αυτούς, να κυνηγά την προσοχή τους, αποτελεί μία ικανοποίηση και επιβεβαίωση για τον εγωισμό τους. Είναι το χειροκρότημα που χρειάζονται για να ζήσουν.



Από την άλλη πλευρά, τα άτομα που δέχονται να υποστούν αυτού του είδους τη μεταχείριση το κάνουν επίσης λόγω ανασφάλειας. Συνήθως, όταν ένας άνθρωπος είναι πρόθυμος να αρκεστεί σε ψίχουλα, αυτό υποδεικνύει μια κάποια «συναισθηματική πείνα». Είναι συχνά άνθρωποι μοναχικοί, που βιώνουν φόβο εγκατάλειψης, και πιθανόν αντιμετωπίζουν θέματα χαμηλής αυτοεκτίμησης

 Από τον φόβο τους επομένως μήπως χάσουν κάποιον από τη ζωή τους και μείνουν μόνοι, και από την ανάγκη τους να αισθανθούν αγάπη και εγγύτητα, επιδίδονται σε τέτοιες εκπτώσεις ως προς τις απαιτήσεις που έχουν από τους άλλους, ώστε καταλήγουν τελικά να συμβιβάζονται όχι μόνο με το να δίνουν πολλά και να λαμβάνουν λίγα, αλλά πολλές φορές και με το να μη λαμβάνουν τίποτα απολύτως.

Κι ενώ πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο κατορθώνουν να διατηρήσουν τις σχέσεις τους, στην πραγματικότητα μένουν ακόμη πιο μπερδεμένοι και μόνοι από πριν. Μόνοι. Γιατί αυτοί έδωσαν και νοιάστηκαν και ενδιαφέρθηκαν και προσπάθησαν όσο μπορούσαν αλλά τα συναισθήματά τους δε βρήκαν τελικά την ανταπόκριση που επιθυμούσαν. Και μπερδεμένοι.

 Γιατί δεν ήταν όλο πάντοτε μονόπλευρο. Γιατί κάποιες στιγμές όντως ένιωσαν ότι λαμβάνουν πίσω μέρος της αγάπη που δίνουν. Μόνο κάποιες στιγμές βέβαια. Και μόνο μέρος από την αγάπη που έδωσαν.



Τέτοιες σχέσεις επομένως κάθε άλλο παρά υγιείς μπορούν να θεωρηθούν. Ακριβώς γιατί αποτελούνται από ανθρώπους που εξαρχής μπήκαν σε αυτές για όλους τους λάθους λόγους. Από τη μία από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν και να σέβονται την αξία των άλλων και από την άλλη από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν και να σέβονται την αξία του εαυτού τους.


Συντάκτης: Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου