Την αλήθεια θέλω κι ας πονάει

Γράφει η Ιωάννα Σταυροπούλου

Μη μου χαρίζεις όμορφα ψέματα. Μη μου σερβίρεις μισές αλήθειες τυλιγμένες σε κορδέλες από φόβο. Αν είναι να μου πεις κάτι, πες το καθαρά. Αν είναι να φύγεις, φύγε με το κεφάλι ψηλά, όχι σαν κλέφτης με μια δικαιολογία που δεν στέκει ούτε στα δικά σου αυτιά.

Την αλήθεια θέλω, κι ας πονάει. Κι ας με ρίξει κάτω. Κι ας μου κόψει τα πόδια. Γιατί προτιμώ να με διαλύσεις με μία κουβέντα, παρά να με βασανίζεις με ψίχουλα από μισές αλήθειες που δεν βγάζουν νόημα.

Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο; Όχι η αλήθεια. Όχι το “δεν σε θέλω”, το “δεν είμαι εδώ”, το “τελείωσε”. Όχι. Το χειρότερο είναι το ψέμα που πλασάρεις για αλήθεια. Η σιωπή που αφήνει χώρο σε εικασίες. Οι λέξεις που έχουν τρύπες και στάζουν αμφιβολία.

Πες μου ότι δεν με αντέχεις άλλο. Πες μου ότι αγάπησες αλλού. Πες μου ότι σε τρόμαξε το πόσο σε θέλω. Πες μου ότι τελειώσαμε. Αλλά πες το.

Δεν είμαι απ’ αυτούς που θέλουν χάδια για να καταπιούν το τέλος. Δεν χρειάζομαι ωραίες προτάσεις για να παρηγορηθώ. Θέλω να ξέρω, να το νιώσω βαθιά, να το ζήσω ολόκληρο, να το σκίσω από μέσα μου, να μην αφήσω υπολείμματα. Να μην μείνω να ψάχνω ερμηνείες στα μετέωρα, να μην ακούω στο κεφάλι μου φωνές από το παρελθόν να μου ψιθυρίζουν “ίσως να μην ήταν έτσι”.

Γιατί η αλήθεια, όσο κι αν κόβει, κλείνει πληγές. Το ψέμα, όσο γλυκό κι αν είναι, τις κρατάει ανοιχτές.

Κι εγώ; Εγώ έμαθα να επιβιώνω από την αλήθεια. Να την κοιτάζω κατάματα και να λέω «οκ, προχωράμε». Έμαθα να μαζεύω τα κομμάτια μου και να τα κολλάω με φωτιά, όχι με αυταπάτες.

Γι’ αυτό, αν έχεις κάτι να μου πεις, πες το τώρα. Μη με λυπηθείς. Μη με προστατεύσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό. Καν’ το να πονέσει, αλλά κάν’ το αληθινό.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, μπορεί η αλήθεια να με γονατίσει. Αλλά το ψέμα; Το ψέμα θα με σκοτώσει.