Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
“Πρόσεχε σε ποιον χαρίζεις την ψυχή σου,” με συμβούλεψε κάποτε μια φίλη.
Σάστισα και, με ρητορική απορία, την ρώτησα κοιτώντας την στα μάτια:
“Πώς επιλέγεις σε ποιον θα χαρίσεις την ψυχή σου;”
Η ψυχή δεν ορίζεται, δεν καθορίζεται, δεν διώκεται και, κυρίως, δεν επιτάσσεται. Οπότε, πώς θα μπορούσα να επιλέξω πού θα την χαρίσω;
Και η αλήθεια είναι πως, ποιος δεν θα ήθελε να την χαρίσει εκεί που αυτός θα επέλεγε;
Από μόνη της, λοιπόν, αυτή θα επιλέξει πότε, πού και σε ποιον θα χαριστεί.
Το γνωρίζει από τα χιλιάδες χρόνια περιπλάνησης στο ατελείωτο σύμπαν και περιμένει την αντίστοιχη αδερφή ψυχή της. Και μόλις έρθει εκείνη η στιγμή, θα πάρει την κατάλληλη ανθρώπινη μορφή.
Δεν θα κοιτάξει διαφορά ηλικίας ή εξωτερικής εμφάνισης. Και μόλις τον κοιτάξει στα μάτια, εκείνη τη θεϊκή στιγμή, θα αναγνωρίσει η μία την άλλη.
Ναι, καλά άκουσες. Θεϊκή στιγμή.
Γιατί όταν ο Θεός θέλει να σώσει έναν άνθρωπο, στέλνει έναν άλλον να τον αγαπήσει.
Να αγαπήσει όλες του τις ατέλειες.
Και μάθε και αυτό:
Η τελειότητα κρύβεται στις ατέλειες.
Θα νιώσεις μια περίεργη οικειότητα από πολύ νωρίς.
Τις λίγες στιγμές που θα περνάτε μαζί, θα νιώσεις μια ήρεμη γαλήνη μέσα σου, και η χαρά σου θα ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου.
Κι αν θέλεις να νιώθεις έτσι, θα πρέπει να αφεθείς και να μην αφήσεις τη λογική να σου τα καταστρέψει όλα.
Γιατί αυτό θα κάνει.
Και αυτό σου το υπόσχομαι.
Γιατί, ψυχή μου, η ψυχή δεν κάνει ποτέ λάθη.
Λάθη κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, που δεν την ακολουθούμε.
Και μένουμε χωρίς ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου