Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν με νοιάζει η πτώση.
Έχω πέσει ξανά. Και θα ξαναπέσω. Από έρωτες που δεν άντεξαν, από φιλίες που έσπασαν, από όνειρα που δεν βρήκαν ποτέ τον δρόμο τους. Ξέρω πως η ζωή δεν χαρίζεται. Σε ρίχνει κάτω, σε τσακίζει, σε μαθαίνει να σηκώνεσαι.
Δεν φοβάμαι αυτό.
Φοβάμαι να πέσω για ανθρώπους που δεν θα κάνουν τίποτα για να με κρατήσουν. Που θα με κοιτάνε να γκρεμίζομαι και δεν θα κουνήσουν ούτε το μικρό τους δάχτυλο. Που θα με αφήσουν να χτυπήσω, να μαζεύω μόνη μου τα κομμάτια μου, λες και ποτέ δεν ήμουν κάτι γι’ αυτούς.
Αυτούς φοβάμαι.
Τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ αλλά κάνουν λίγα.
Αυτούς που λένε «εδώ θα είμαι», αλλά όταν τους χρειάζεσαι, κοιτάς δίπλα σου και δεν υπάρχει κανείς.
Γιατί στο τέλος της μέρας, δεν είναι η πτώση που πονάει πιο πολύ.
Είναι η συνειδητοποίηση πως έπεσες μόνη σου.
Όλοι λένε πως αγαπάνε. Μέχρι να πρέπει να το αποδείξουν.
Όλοι υπόσχονται πως θα μείνουν. Μέχρι να χρειαστεί να αντέξουν το βάρος.
Αλλά εκεί, στις πτώσεις, ξεχωρίζουν οι άνθρωποι.
Γιατί στο τέλος, δεν έχει σημασία πόσες φορές έπεσες.
Σημασία έχει ποιον βρήκες όταν σηκώθηκες.
Και κυρίως… ποιον δεν βρήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου