Γράφει ο Φιλίππου Νικόλας
Ξέρεις, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο να φεύγεις και στο να σταματάς να γυρνάς πίσω.
Να φεύγεις σημαίνει πως κάτι μέσα σου σε σπρώχνει μακριά, πως ψάχνεις διέξοδο, πως θέλεις να χαθείς.
Εγώ, όμως, δεν έφυγα.
Έμεινα περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Έμεινα όταν δεν υπήρχε τίποτα να με κρατάει. Έμεινα σε σιωπές που φώναζαν, σε βλέμματα που απέφευγαν το δικό μου, σε μισές κουβέντες που ήξερα πού οδηγούσαν.
Και κάθε φορά που έλεγα «ως εδώ», κάτι με έκανε να γυρίσω.
Ένα «ίσως». Ένα «μη φύγεις ακόμα». Ένα «τα πράγματα θα φτιάξουν».
Αλλά τα πράγματα δεν φτιάχνουν μόνα τους. Οι άνθρωποι τα φτιάχνουν. Και όταν ο ένας παλεύει μόνος του, έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνει.
Πως δεν έχει σημασία αν θέλει να μείνει.
Σημασία έχει αν τον θέλουν.
Κι εγώ κουράστηκα να ψάχνω σημάδια, να μαντεύω, να ελπίζω.
Δεν έφυγα.
Απλά, μια μέρα, σταμάτησα να κοιτάω πίσω.
Δεν περίμενα ένα μήνυμα. Δεν έψαξα απαντήσεις που δεν θα έρχονταν. Δεν αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Αν ήθελες να μείνω, θα με είχες σταματήσει πριν φύγω.
Και ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο;
Όταν σταματάς να κοιτάς πίσω, όλα γίνονται πιο καθαρά.
Ξαφνικά, βλέπεις τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως ήθελες να είναι. Και καταλαβαίνεις πως το να προχωράς δεν είναι επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου