Ένα ξημέρωμα μαζί σου....πως να΄ταν άραγε;
Ας ήταν να χάραζε μια καινούργια μέρα και να μας έβρισκε το ξημέρωμα μαζί...
Και τι δε θα 'δινα να ξυπνούσα ένα πρωί και να 'σουν και πάλι στο πλάι μου...
Έντονη νοσταλγία...
φλόγα ακοίμητη που σιγοκαίει μέσα μου παγιδευμένη στα γρανάζια της θύμησης.Ανεκπλήρωτες αισθήσεις, που τις έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου. Αφόρητη απελπισία η κραυγή της σιωπής....Μνήμες παράφορα φορτισμένες που δε λένε να ξεθωριάσουν....
Ένα χάραμα με σένα στο πλάι μου... τι να 'ταν άραγε; Να 'ταν για μένα μια πρωτόγνωρη άνοιξη; ή μήπως ένας ακόμη...θάνατος, ο θάνατος της ψυχής μου; ...Ποιος ξέρει, ποτέ δεν θα το μάθω...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου