Μόλις τους χαλάσεις το παραμύθι, σε κάνουν δράκο.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κάποιοι άνθρωποι σε θέλουν, σε στηρίζουν, σε αγαπάνε… μέχρι να πάψεις να τους βολεύεις.

Μέχρι να πεις κάτι που δεν τους συμφέρει. Μέχρι να χαλάσεις τη φούσκα τους. Μέχρι να σταματήσεις να τους κάνεις τη ζωή εύκολη.

Και τότε, δεν είσαι πια ο καλός της ιστορίας.

Γίνεσαι ο δύσκολος, ο προβληματικός, ο «άλλος». Ο αχάριστος, ο περίεργος, ο υπερβολικός.

Και μετά; Μετά γίνεσαι η αιτία για όλα τα δεινά τους.

Για όλα όσα δεν τόλμησαν να αντιμετωπίσουν. Για όλα όσα δεν επέτρεψες να σε χειραγωγήσουν.

Γίνεσαι ο δράκος του παραμυθιού γιατί ξέρεις όλες τις αλήθειες. Και οι αλήθειες δεν συμφέρουν.

Και τότε ξεκινάει ο πόλεμος. Όχι στα ίσια – ποτέ στα ίσια. Σιωπές, υπονοούμενα, βλέμματα που παγώνουν. Μέχρι να σε φτάσουν στο σημείο να φύγεις εσύ, για να πουν με ύφος αυτάρεσκο:

«Είδες; Μας πρόδωσες.»

«Δεν άντεξες.»

Αλλά η αλήθεια είναι πως άντεξες πάρα πολύ. Περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Μέχρι που κατάλαβες πως κάποιοι δεν σε ήθελαν πραγματικά.

Σε ήθελαν χρήσιμο.

Και δεν γεννήθηκες για να υπηρετείς ξένα παραμύθια. Και σίγουρα όχι για να παίζεις τον ρόλο που τους βολεύει.