Δεν έφυγες ποτέ, γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ

Γράφει η Κική Μαυράκη

Πέρασαν μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια προσπαθώντας να σε καταλάβω. Να βρω εκείνη τη μικρή αλήθεια πίσω από τις λέξεις σου, πίσω από τα μισόλογα και τα κενά που άφηνες πίσω σου. Προσπαθούσα να διαβάσω τα μάτια σου, μήπως και βρω εκεί ένα κομμάτι από όσα δεν τολμούσες να πεις.

Αλλά δεν βρήκα τίποτα. Γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ. Ήσουν παρών μόνο στο όνομα, στη θεωρία. Μια σκιά που περιφερόταν στη ζωή μου χωρίς να αφήνει αποτύπωμα. Ένας επισκέπτης που πέρασε, έκανε έναν μικρό χαμό και έφυγε πριν καν αφήσει το στίγμα του.

Κι εγώ; Έμεινα να σε περιμένω. Έμεινα να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γυρίσεις πραγματικά, ότι θα νιώσεις πως είμαι αρκετή για να σταθείς δίπλα μου. Έδωσα χρόνο, έδωσα υπομονή, έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα για να γεμίσω τα κενά που άφηνες πίσω σου.

Αλλά ξέρεις τι κατάλαβα; Πως εσύ δεν έφυγες ποτέ, γιατί στην πραγματικότητα δεν ήσουν ποτέ εδώ. Ήσουν πάντα μισός, πάντα απών, πάντα κάπου αλλού. Ήμουν απλώς μια στάση στον δρόμο σου, μια προσωρινή αναμονή μέχρι να βρεις αυτό που ήθελες.

Και κάπως έτσι έφυγα εγώ. Όχι επειδή το ήθελα, αλλά επειδή δεν άντεχα άλλο να περιμένω κάποιον που δεν θα ερχόταν ποτέ. Έφυγα γιατί κουράστηκα να κρατάω μια σχέση που έμοιαζε περισσότερο με φάντασμα παρά με πραγματικότητα.

Και ξέρεις κάτι; Έμαθα να αφήνω πίσω μου ό,τι με βαραίνει. Γιατί το να μένεις σε μια κατάσταση όπου είσαι μόνος, ακόμα και όταν έχεις παρέα, είναι το χειρότερο είδος μοναξιάς.

Δεν έφυγες ποτέ, γιατί δεν ήσουν ποτέ εδώ. Και κάπως έτσι έφυγα εγώ, επιλέγοντας να σώσω τον εαυτό μου από την αέναη αναμονή. Γιατί η ζωή είναι μικρή για να περιμένεις κάποιον που ποτέ δεν αποφάσισε να μείνει.