Σχέσεις «στο τσακ», ισορροπίες που ακροβατούν.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σχέσεις «στο τσακ», ισορροπίες που ακροβατούν στο κενό και στιγμές που δεν γίνονται ούτε ευτυχία ούτε δυστυχία.
Υπάρχουν ζευγάρια που ζουν κάθε μέρα στο τσακ. Κάθε κουβέντα, κάθε βλέμμα, κάθε άγγιγμα είναι μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και την απογοήτευση. Σχέσεις που κρέμονται από μια κλωστή, που ισορροπούν στο κενό, με μια αγωνία που σιγοκαίει τις ψυχές και τις κάνει να τρέμουν στο άγγιγμα της αλήθειας.
Και κάπου εκεί, το γέλιο μπαίνει σαν σωσίβιο. Το χιούμορ γίνεται θόρυβος που καλύπτει την αμηχανία, σαν ένα αστείο που βγαίνει λίγο άγαρμπα, λίγο παράταιρα, αλλά αρκεί για να γεμίσει τη σιωπή. Γιατί αν γελάς, δεν ακούγεται το ράγισμα της καρδιάς. Κι αν μπορείς να σαρκάζεις τα κενά, ίσως τα ξεγελάσεις και τα κάνεις να μοιάζουν λιγότερο απειλητικά.
Είναι αυτές οι σχέσεις που δεν προλαβαίνουν να γίνουν ούτε ευτυχία, ούτε δυστυχία, ούτε τιμωρία, ούτε λύτρωση. Σχέσεις που στέκονται παγιδευμένες σε μια αιώνια αμφιβολία. Κάθε φορά που προσπαθείς να πλησιάσεις, μια εσωτερική φωνή σε σταματάει, λες και ξέρει ότι αν πας ένα βήμα παραπέρα, όλα θα καταρρεύσουν.
Η σιωπή γίνεται όπλο. Η απόσταση βολικό καταφύγιο. Και εκεί, ανάμεσα σε ένα “σ’ αγαπώ” που δεν λέγεται και ένα “φύγε” που δεν τολμάει να βγει από τα χείλη, ζουν σχέσεις που ποτέ δεν γίνονται ολοκληρωμένες. Γιατί ο φόβος να τις χάσεις είναι μεγαλύτερος από τη δύναμη να τις ζήσεις.
Κάποιες φορές το φιλί μένει μισό. Το χέρι που απλώνεται δεν βρίσκει την απάντηση. Και τα λόγια που θέλουν να φωνάξουν την αλήθεια, πνίγονται πριν προλάβουν να ακουστούν. Γιατί; Γιατί σταματάς στο τσακ. Γιατί κάθε κίνηση μοιάζει επικίνδυνη, κάθε συναίσθημα ανεξέλεγκτο, κάθε παραδοχή τρομακτική.
Και μένουν έτσι, σχέσεις που δεν έχουν ευκαιρία να γίνουν τίποτα παραπάνω από μια ατελείωτη αναμονή. Μια συνεχής προσπάθεια να κρατηθούν ζωντανές χωρίς να αναπνεύσουν πραγματικά. Και όταν τελικά σπάσει το σκοινί, όταν η ισορροπία χαθεί, κανείς δεν μπορεί να πει αν άξιζε το ρίσκο ή αν η ασφάλεια της απόστασης ήταν η καλύτερη επιλογή.
Γιατί η ζωή δεν είναι για ημιτελή σκηνικά. Είναι για να γεμίζεις τις κενές σελίδες, ακόμα κι αν κάποιες τελειώνουν με πόνο. Γιατί, τουλάχιστον, θα ξέρεις ότι τόλμησες. Και αυτό είναι που μετράει.

ΥΓ. Εξαιρετική η πρωτοβουλία της Κλινικής Ψυχολόγου – Ψυχοθεραπεύτριας Δρ. Ασημίνα Χιώνη (σύμβουλος του ΕΚ.Ι.ΣΥ.Π.) να συναντηθεί με την Δήμητρα Παπαδοπούλου, μετά την θεατρική παράσταση “Στο Τσακ” και το κοινό, σε έναν ζωντανό διάλογο, φωτίζοντας τις αθέατες πλευρές των ανθρώπινων σχέσεων, του έρωτα και των προσωπικών μας φόβων. Με όχημα το χιούμορ και τη σκέψη, η παράσταση μετατράπηκε όντως, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και ανατροπών.