Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Κάπου ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν έχω χαθεί, σε ένα σκοτάδι που αρνείται η ανατολή να φανεί εδώ και αρκετό καιρό.
Μόνο το πρόσωπό σου ανατέλλει και δύει σε μια παράνοια που εχω ονομάσει ζωή.
Αβάσταχτος καημός η απουσία σου.
Ανόητες σκέψεις χωρίς γυρισμό συναντώ όπου βρεθώ, όπου σταθώ. Μία πειραγμένη λογική με ακολουθεί μήπως και νιώσω ευτυχία στην καρδιά μου, αυτή που κάθε βράδυ τσακίζει η μοναξιά μου.
Ένα τσιγάρο χωρίς ενοχές στα χέρια μου βαστάω.
Δυο χείλη από λευκό καπνό καίνε τα σωθικά μου.
Διψάω μα όσο νερό κι αν πιω την δίψα που νιώθω μέσα μου δεν την καταλαγιάζει…
Όμορφη ήταν η αγάπη μας, της νιότης αθάνατο νερό κυλούσε στο κορμί της.
Ένα κορμί καλλίγραμμο στα κόκκινα ντυμένο, χιλιάδες συναισθήματα έφτιαχναν το άρωμα της.
Πρόωρα γέρασε κι αυτή θαρρείς και δηλητήριο κυλούσε στο κορμί της.
Σε όποιον καθρέφτη κι αν κοιτάξει μαύρο παρόν συναντά, πληγές ανοίγει το δάκρυ.
Αφήστε με να ζήσω στο παρελθόν στο μόνο μέρος που μπορώ να την αγκαλιάσω, χωρίς να την αγγίξω.
Στο μόνο μέρος που μπορώ να την δω με κλειστά μάτια.
Δεν θέλω άλλες συμβουλές.
Δικές σας είναι.
Χάρισμα σας.
Στο μόνο μέρος που η θλίψη δεν μπορεί να με βρει εκεί θα μεινω.
Κουράστηκα να κρύβομαι σαν μικρό παιδί.
Ένας ξένος νιώθω στον κόσμο σας, ένας περαστικός που χάθηκε και αναζητεί το σπίτι του με λαχτάρα.
Θέλω να ζήσω όπως γουστάρει η ψυχή μου.
Θέλω να ζήσω με την αγάπη μου.
Να ζήσουμε ξανά απ’ την αρχή όλες εκείνες τις στιγμές που η αγάπη μας δημιούργησε.
Έλα να με πάρεις να με αφήσεις στο μέρος που σε γνώρισα και μου χάρισες το όνομα σου,που ένιωσα το άγγιγμα σου.
Μόνο την καρδιά μου θα έχω για αποσκευές.
Σ’ αγαπάω μην αργείς σε περιμένω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου