Ξέρεις ποιο λέω.
Εκείνο που δεν έπρεπε να είναι το τελευταίο. Εκείνο που είχε μέσα του όλα όσα δεν ειπώθηκαν.
Δεν ήταν ένα απλό αντίο. Δεν είχε καμία σχέση με τις χλιαρές, τυπικές αποχαιρετιστήριες στιγμές. Δεν ήταν φιλί από συνήθεια. Ήταν φιλί από ανάγκη.
Μια τελευταία προσπάθεια να μείνουμε. Να χωρέσουμε έστω για λίγο ακόμα εκεί μέσα.
Ήταν βαθύ, σαν να τραβούσαμε και οι δύο το τελευταίο μας οξυγόνο. Σαν να ξέραμε πως από εκείνη τη στιγμή και μετά, κάτι θα άλλαζε οριστικά.
Και άλλαξε.
Μπορεί να προχωρήσαμε. Μπορεί να βάλαμε άλλους ανθρώπους δίπλα μας, μπορεί να φιλήσαμε και να μας φίλησαν χείλη που ήθελαν να αφήσουν το σημάδι τους πάνω μας.
Αλλά κανένα δεν το ξεπέρασε.
Γιατί δεν ήταν απλά ένα φιλί. Ήταν όλα τα «μείνε» που δεν ειπώθηκαν. Ήταν όλα τα «σ’ αγαπώ» που πνίγηκαν από τον εγωισμό. Ήταν όλα τα «δεν θέλω να φύγω» που σφραγίστηκαν ανάμεσα στα χείλη μας και έμειναν εκεί για πάντα.
Κάποια βράδια ακόμα το νιώθω.
Όχι σαν εικόνα, αλλά σαν αίσθηση. Σαν κάτι που δεν τελείωσε ποτέ.
Κι αν με ρωτήσεις αν θα μπορούσε να είχε υπάρξει ακόμα ένα… δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως δεν υπήρξε ποτέ άλλο ίδιο. Και δεν θα υπάρξει.
Γιατί κάποια φιλιά δεν είναι απλά φιλιά. Είναι ολόκληρες ιστορίες που τελείωσαν χωρίς να το θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου