Θάρρος, δεν είναι να μην φοβάσαι..

Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης

Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας; Εγώ ποτέ δεν έτρεξα μακριά. Εσύ, όμως, μια ζωή κρυβόσουν.

Σου το είπα κάποτε, θυμάσαι; Το θάρρος δεν είναι να μην φοβάσαι. Το θάρρος είναι να τρέμεις, να ιδρώνεις, να νιώθεις τα πόδια σου να κόβονται, αλλά παρ’ όλα αυτά να προχωράς. Κι εσύ; Εσύ, κάθε φορά που έφτανες κοντά, κάθε φορά που τα χέρια μου σε κρατούσαν αρκετά σφιχτά για να νιώσεις ασφάλεια, έκανες πίσω. Κάθε φορά που η ζωή απαιτούσε μια απόφαση, μια γαμημένη αλήθεια, ένα «ναι» ή ένα «όχι», διάλεγες την πιο εύκολη λύση.

Να φύγεις.

Και έφυγες.

Όχι μια φορά. Όχι δύο. Άπειρες φορές, ακόμα και όταν το σώμα σου ήταν δίπλα μου, το μυαλό σου έψαχνε εξόδους κινδύνου. Γιατί; Επειδή φοβόσουν. Όχι εμένα, όχι εμάς. Τον εαυτό σου φοβόσουν.

Φοβόσουν πως αν το ζήσεις, αν μείνεις, αν αφεθείς, θα χάσεις τον έλεγχο. Και να σου πω κάτι; Θα τον έχανες. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πως ποτέ δεν ήθελες να το παραδεχτείς.

Όμως, κοίτα, το πρόβλημα με το φόβο είναι πως δεν εξαφανίζεται όταν τρέχεις. Μεγαλώνει. Δυναμώνει. Σε καταπίνει. Όταν γυρίζεις την πλάτη, ο φόβος γίνεται σκιά που σε ακολουθεί παντού. Και όσο εσύ προσπαθείς να τον αγνοήσεις, εκείνος ριζώνει μέσα σου.

Κι εγώ; Εγώ απλώς στάθηκα εκεί. Σε κοίταξα να φεύγεις, σε είδα να γυρνάς, σε ξαναείδα να το βάζεις στα πόδια. Και κάποια στιγμή, κατάλαβα κάτι. Δεν ήταν δικό μου στοίχημα να κερδίσω.

Δεν ήταν δική μου μάχη.

Γιατί το θάρρος δεν δανείζεται, ούτε χαρίζεται. Ή το έχεις ή το χτίζεις. Και η αλήθεια, η σκληρή αλήθεια, είναι πως κανείς δεν μπορεί να το χτίσει για σένα.

Αν ποτέ σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάξεις πραγματικά αυτό που φοβάσαι, ίσως τότε καταλάβεις. Ίσως τότε βρεις το θάρρος να σταθείς απέναντί του. Ίσως τότε, για πρώτη φορά στη ζωή σου, περπατήσεις προς το μέρος του αντί να τρέξεις μακριά.

Και τότε, μπορεί να καταλάβεις γιατί έφυγα εγώ.

Όχι επειδή φοβήθηκα.

Αλλά επειδή κουράστηκα να περιμένω εσένα να πάψεις να φοβάσαι.