Ήρθες τη στιγμή, που είχα πάψει να πιστεύω..

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Δεν σε έψαχνα.

Δεν περίμενα τίποτα.

Είχα μάθει να μη βασίζομαι σε κανέναν, να μην ελπίζω σε πολλά και να μην αφήνω τις προσδοκίες μου να με ξεγελούν.

Όχι γιατί ήμουν κυνικός, αλλά γιατί είχα δει τι σημαίνει να απογοητεύεσαι.

Είχα νιώσει τι σημαίνει να δίνεις και να μη σου επιστρέφεται τίποτα.

Να βάζεις όλο σου το είναι σε ανθρώπους που το παίρνουν σαν κάτι δεδομένο, σαν κάτι προσωρινό, σαν κάτι που δεν έχουν πρόθεση να κρατήσουν.

Κι εκεί που πίστευα πως ο έρωτας είναι μια ωραία ιδέα, αλλά όχι για μένα, ήρθες εσύ.

Ήρθες σαν κάτι που δεν είχα προγραμματίσει, σαν κάτι που δεν μπήκε στη λίστα των πιθανών σεναρίων.

Ήρθες και μου άλλαξες ό,τι θεωρούσα δεδομένο.

Δεν ήρθες φωνάζοντας.

Δεν ήρθες προσπαθώντας να με πείσεις.

Δεν ήρθες να μου αποδείξεις τίποτα.

Ήρθες και απλά ήσουν.

Και μέσα από σένα, η ζωή απέκτησε ξανά νόημα.

Τα πρωινά δεν ήταν απλά άλλη μια μέρα.

Οι βόλτες δεν ήταν απλά τρόποι να περάσει η ώρα.

Τα βράδια δεν ήταν απλά ώρες που έπρεπε να συμπληρώσω μέχρι να ξημερώσει.

Ήσουν το πρώτο μήνυμα που ήθελα να δω το πρωί και η τελευταία σκέψη πριν κλείσω τα μάτια μου.

Με έκανες να γελάσω ξανά χωρίς να σκέφτομαι αν θα τελειώσει.

Με έκανες να νιώσω πως η ζωή δεν είναι μόνο όσα πήγαν στραβά, αλλά και όσα μπορούν να πάνε σωστά.

Δεν ξέρω πώς το έκανες.

Δεν ξέρω τι βρήκες σε μένα που εγώ δεν έβλεπα πια.

Αλλά ξέρω ότι ήρθες τη στιγμή που είχα πάψει να πιστεύω… και έκανες τη ζωή να αξίζει ξανά.

Και αυτό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.