Κάποιοι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ δικοί μας.

Γράφει η Ράνια Σταθάκη

Δεν ήταν δικοί μας.

Ποτέ δεν ήταν.

Ήταν εκεί, περαστικοί, σαν φλόγες που μας τράβηξαν με την έντασή τους, με τη λάμψη τους, με την ψευδαίσθηση της ζεστασιάς τους. Ήταν απλά η φωτιά που μας έκαψε και μας έμαθε να μην πλησιάζουμε ξανά.

Αλλά δεν ήρθαν για να μείνουν.

Ήρθαν για να μας κάψουν.

Για να μας δώσουν το μάθημα που δεν θέλαμε, αλλά έπρεπε να πάρουμε.

Για να μάθουμε πως κάποιοι άνθρωποι δεν αγαπούν, καίνε.

Δεν χτίζουν, διαλύουν.

Δεν έρχονται για να φτιάξουν κάτι μαζί σου, αλλά για να αφήσουν πίσω τους στάχτες.

Και τι κάνεις τότε;

Στην αρχή δεν το βλέπεις.

Πιστεύεις πως η φωτιά τους θα σε ζεστάνει, όχι θα σε καταστρέψει.

Πως μπορείς να μείνεις λίγο ακόμα, να αντέξεις λίγο ακόμα, να μην φοβηθείς ότι θα σε κάψει ολοκληρωτικά.

Και ύστερα…

Ξυπνάς μέσα στα αποκαΐδια.

Ξυπνάς με τα χέρια άδεια και την καρδιά σου γεμάτη πληγές που πήρε καιρό να καταλάβεις πως είναι μόνιμες.

Και τότε συνειδητοποιείς πως κάποιοι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ για σένα.

Δεν έφταιξες εσύ.

Δεν έκανες κάτι λάθος.

Δεν μπορούσες να τους κρατήσεις.

Γιατί δεν ήθελαν ποτέ να μείνουν.

Δεν ήταν εκεί για να σε αγαπήσουν, ήταν εκεί για να σε δοκιμάσουν.

Για να σε κάνουν να μάθεις.

Να μην πλησιάζεις ξανά ό,τι σε καίει.

Να μην γοητεύεσαι από λόγια που δεν γίνονται πράξεις.

Να μην παραμυθιάζεσαι από σχέσεις που τρέφονται από το πάθος, αλλά πεθαίνουν από την αλήθεια.

Να μην επενδύεις σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να κάνουν με την αγάπη σου.

Να μην ψάχνεις φωτιά, αλλά φως.

Γιατί η φωτιά καίει.

Το φως, όμως, δείχνει τον δρόμο.

Και κάποια στιγμή, μετά από όλα αυτά, το καταλαβαίνεις.

Και προχωράς.

Δεν κοιτάς πίσω.

Δεν αναρωτιέσαι «αν» και «γιατί».

Απλά συνεχίζεις.

Και όταν ξαναδείς φωτιά να έρχεται προς το μέρος σου, χαμογελάς και φεύγεις.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ δικοί μας.

Ήταν απλά η φωτιά που μας έκαψε και μας έμαθε να μην πλησιάζουμε ξανά.