Κι έπνιξα έναν λυγμό περνώντας έξω από το παλιό σπίτι στο χωριό

 

Έπνιξα έναν λυγμό περνώντας έξω από το παλιό το σπίτι που κάποτε ήταν γεμάτο από αγαπημένα οικία πρόσωπα. Πόσες γιορτές θυμάμαι έγιναν εκεί μέσα, φωνές, τραγούδια, χαρές, ήταν όλο ζωή, και τώρα στέκει σιωπηλό έρημο, παρατημένο... η πόρτα του ερμητικά κλειστή χορταριασμένη απ' το πέρασμα των χρόνων.. Και τι δε μου θυμίζει...Στο λαιμό μου ένας κόμπος σκάλωσε, πρόσωπα αγαπημένα,

μου ήρθαν στο μυαλό που κάποτε το γέμιζαν με την αγάπη τους με το νιάσιμό τους, ένα σπίτι γεμάτο από αξέχαστες μυρωδιές φαγητών, γεμάτα τα τραπέζια από εδέσματα, και πολύ αγάπη.. οι θύμησες ερχόταν η μία μετά την άλλη σαν παλιά κινηματογραφική ταινία . 

Η καρδιά μου όσο το κοίταζα χτυπούσε δυνατά, ακατάστατα...μια ζεστασιά οικεία διαπέρασε το κορμί μου, σαν να άκουγα τις τότε χαρούμενες φωνές τους... Ακουμπώντας τη σκέψη μου στο τότε και στο πόσο όμορφο σπίτι ήταν, και στο τώρα, χτυπημένο αλύπητα από τον χρόνο βλέποντας την επιφάνειά του... δε μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυά μου.... η συγκίνηση μεγάλη, θύμησες φοβερές, πόσες αναμνήσεις φαντάσματα κρύβουν οι τοίχοι του... αν μπορούσαν να μιλήσουν...Ακόμα και τα άψυχα τα αλλάζει ο τρομοκράτης χρόνος....

Μαρίζα Τσιτμή