Έμαθα τη γλώσσα της σιωπής και πια δεν είμαι μόνη..---Μαρίζα Τσιτμή

 

 

Αναλώθηκα σε όνειρα που δεν είχαν υφή 
σε ανθρώπους σκιές με κούφια φωνή
μπλοκαρισμένη σε λαβύρινθους έχασα
το εγώ μου
ζώντας για άλλους ξόδεψα τον καιρό μου 

   


Και τώρα βλέπω τη ζωή μου σκορπισμένη  στους πέντε ανέμους

σε μυριάδες  κομμάτια, από καθρέφτες σπασμένους

χαράμισα τα χρόνια μου σε παιχνίδια στημένα

και ξέχασα να ζήσω, παραμέλησα... εμένα

 

 
Τώρα που βλέπω  τον ήλιο να οδεύει στη δύση 
κάνω απολογισμό ζωής... και με πιάνει θλίψη 
το ταξίδι κάπου εδώ όπου να ‘ναι τελειώνει

μοίρασα τη ζωή μου σ ‘ανθρώπους που δεν άξιζαν κι αυτό με σκοτώνει...

 

Αναλώθηκα  σε όνειρα που δεν είχαν πατρίδα 
 σκουριασμένα καράβια με σπασμένη πυξίδα

περιπλανήθηκα σε μονοπάτια με συνοδοιπόρο  τη μοναξιά

σε νοικιασμένο χρόνο κι αναμνήσεις στοιχειά

 

Και τώρα μισότρελη πια, μιλώ δίχως ν’ ακούγονται  λέξεις

μέσα σ ‘αυτή την ερημιά που να ‘βρεις δύναμη και πόσο να αντέξεις;
κάποτε έλεγα πως αυτή η ατέρμονη σιωπή με σκοτώνει
έμαθα τη γλώσσα της σιωπής... και πια δεν είμαι  μόνη.. 

..Στο μονοπάτι των χαμένων σκιών

 

 Μαρίζα Τσιτμή