Τώρα πια τελείως ξένος

 

 Τώρα πια τελείως ξένος , γυάλινος, απόκοσμος, τριγυρνάς στα σκοτεινά μονοπάτια της λήθης στα χρόνια που ήρθαν και πέρασαν ανιχνεύοντας σκιές των σκέψεων μου... Ξένος για μένα, σα μακρινός μετανάστης στη καταχνιά της σιωπής, έμεινε μόνο ο ίσκιος σου στον τοίχο της ψυχής μου για να μου θυμίζει την περαστική παρουσία σου...

Ακόμα και οι μνήμες που άλλοτε άναβαν τα βράδια τα φώτα τους σαν φάροι για να μη χάνομαι στα δαιδαλώδη μονοπάτια των αναμνήσεων ξεθώριασαν ακόμη κι αυτές, και σιγοσβήνουν 
τυλιγμένες στην παγερή σιωπή του χρόνου... Όσο περνά ο καιρός  όλο και πιο μακρινός,  όλο και πιο ξένος, όλο και πιο άγνωστος γίνεσαι για μένα...

Μαρίζα Τσιτμή