Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι απέγιναν όλα όσα δεν τόλμησες; Όλα εκείνα που έκρυψες βαθιά, μην τύχει και φανεί η αδυναμία σου, μην τυχόν και πληγωθείς. Τα κράτησες κλειδωμένα, μακριά σου, και τώρα… δεν είναι πια δικά σου.
Όσα δεν ζούμε, μας στερούνται. Χάνονται. Δεν αφήνουν σημάδι, γιατί δεν τους δώσαμε χώρο να υπάρξουν. Μη μου πεις για ευκαιρίες που δεν ήρθαν. Δεν υπάρχει «δεν ήρθαν». Υπάρχει μόνο το «δεν τις άνοιξα την πόρτα».
Γιατί; Γιατί φοβήθηκες. Φοβήθηκες μήπως χαθείς, μήπως πονέσεις, μήπως τελικά δεν είσαι αρκετός. Κι έτσι, συμβιβάστηκες. Με τα λίγα, με τα μισά, με τα «σχεδόν».
Αλλά ξέρεις κάτι; Το «σχεδόν» δεν έχει ψυχή. Δεν μυρίζει έρωτα, δεν γεύεται πάθος, δεν φωνάζει «ζω». Είναι μια σκιά που βαραίνει την ψυχή σου. Κι όσο δεν τολμάς, τόσο αφήνεις τα ανείπωτα να σε κυνηγούν, να σε στοιχειώνουν.
Ζούμε μισές ζωές, φοβισμένες, περιμένοντας το τέλειο. Μα το τέλειο δεν έρχεται ποτέ. Το τέλειο είναι το τώρα, το άλμα, η ρίσκα, το «ναι» εκεί που όλοι λένε «όχι». Είναι να αρπάζεις τη στιγμή και να τη στύβεις, να την κάνεις δική σου.
Να ζεις για σένα, για τα δικά σου «θέλω», χωρίς φόβο, χωρίς «ίσως». Γιατί, στο τέλος, μόνο τα «έζησα» μετράνε. Μόνο αυτά σου ανήκουν.
Όλα τα άλλα… τα χάνεις. Και ξέρεις; Δεν πειράζει να πονέσεις, αρκεί να πεις «ήμουν εκεί». Αρκεί να πεις πως έζησες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου