Γράφει η Εύα Αλιβιζάτου
Η ανάγκη να ξεσπάσω, η ανάγκη να μην ακούω τίποτα και κανέναν, να κλείσω τα αυτιά μου σε όλα, στα κακά σχόλια ακόμα και στα καλά, στους λογικούς, στους τρελούς στους γνωστικούς.
H αξία της σιωπής, πολλές φορές η αξία που τόσο αναζητώ…η ανάγκη αυτή η ρημάδα, που θέλω να πω ένα “άντε γεια” ένα “αφήστε με ήσυχη” ένα “θέλω να σας ξεχάσω έστω για λίγο” για εκείνο το λίγο, της πολλής σιωπής.
Εκείνο το, “η ζωή μου είναι ένα έργο χωρίς παράσταση χωρίς θεατές, χωρίς χειροκρότημα.”
Είναι το δικό μου έργο γραμμένο και χωράει λέξεις και εύκολες φράσεις.
Χωρίς αρχή, χωρίς μέση χωρίς τέλος, χωρίς καλούς, χωρίς κακούς γιατί πάντοτε ο λύκος έχει την κακή διάθεση να τρώει την Κοκκινοσκουφίτσα, γιατί επιθυμία της ψυχής είναι το κατασπάραγμα ενός από τον άλλον.
Μα δεν θα κρυφτώ στο δάσος για να νιώσω ελεύθερη.
Θα περπατώ ανάμεσα στον κόσμο αρκεί να μην κοιτά κανείς.
Θα χαθώ στην πνοή του ανέμου φτάνει να νιώσω ότι ο αέρας που θα αναπνεύσω θα με απεγκλωβίσει από όλα.
Δεν προσδοκώ θαύματα, μα να γίνω αόρατη ποθώ.
Να φωνάζω χωρίς να είμαι η τρελή το χωριό.
Σας βαρέθηκα.
Βαρέθηκα τη γνώμη σας, την άποψη σας,στις υστερίες σας,τα παραπονά σας,τις φωνασκίες σας.
Γίνε ένα με μένα βρε ζωή.
Δώσε μου θάρρος.
Δώσε πυγμή
Νιώσε με πριν με αδειάσεις στο δρόμο.
Γέλα μου και έπειτα χρέωσε με!
Θυμήσου μόνο….θέλω να ζήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου