Γράφει η Ελπίδα Τάσσιου
Μας μεγάλωσαν να φοβόμαστε τη μοναξιά. Μας έλεγαν πως είναι η χειρότερη φυλακή, το απόλυτο κενό. «Μη μείνεις μόνος σου», «Βρες κάποιον», «Μην αφήσεις το χρόνο να σε προλάβει». Λες και η αξία μας εξαρτάται από το πόσοι άνθρωποι βρίσκονται γύρω μας.
Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είναι η μοναξιά που σκοτώνει. Είναι η τοξικότητα. Είναι εκείνες οι σχέσεις που σε στραγγίζουν, που σε κάνουν να αμφισβητείς τον εαυτό σου, που σε σπρώχνουν να γίνεις κάτι που δεν είσαι. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε κοιτούν στα μάτια και σε γεμίζουν με υποσχέσεις, μόνο και μόνο για να σε ρίξουν όταν δεν τους βολεύεις πια.
Η μοναξιά, αν το σκεφτείς, είναι ελευθερία. Είναι η στιγμή που ανακαλύπτεις ποια είσαι χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Είναι η ευκαιρία να επουλώσεις τις πληγές που σου άφησαν οι λάθος άνθρωποι.
Η τοξικότητα, από την άλλη, σε ρουφάει. Σε κάνει να νιώθεις μικρή, ανάξια, σαν να μην υπάρχεις χωρίς την έγκρισή τους. Σε πείθει πως φταις εσύ, πως δεν προσπαθείς αρκετά, πως αν αλλάξεις λίγο ακόμα, όλα θα φτιάξουν.
Αλλά η αλήθεια είναι μία: Η τοξικότητα ποτέ δεν φτιάχνει. Όσο μένεις σε αυτή, τόσο περισσότερο χάνεις τον εαυτό σου. Και ξαφνικά, το «μαζί» γίνεται χειρότερο από οποιοδήποτε «μόνη».
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τη μοναξιά. Να φοβάσαι αυτούς που σου κάνουν να νιώθεις μόνη ενώ είσαι δίπλα τους. Αυτούς που σε γεμίζουν θόρυβο, αλλά ποτέ ουσία.
Καλύτερα μόνη, αληθινή, δυνατή, παρά κομμάτι ενός δηλητηριώδους «μαζί». Γιατί η μοναξιά μπορεί να σε σώσει. Η τοξικότητα, ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου