Γράφει η Μαργαρίτα Ζερβού
Η μοναξιά; Δεν είναι εχθρός μου. Είναι γνώριμη. Μια συντροφιά που έμαθα να αγαπώ. Ένας καθρέφτης που δεν λέει ψέματα. Μέσα της, βρίσκω εμένα. Τις αλήθειες που δεν τόλμησα να πω, τις πληγές που δεν ζήτησα να κλείσουν άλλοι. Ένα ταξίδι χωρίς συνοδοιπόρους, αλλά γεμάτο από τον πιο ουσιαστικό προορισμό: τον εαυτό μου.
Δεν με τρομάζει να είμαι μόνη. Με τρομάζει να χαθώ μέσα σε κάποιον που δεν το άξιζε. Να δώσω κομμάτια μου που δεν εκτιμήθηκαν. Να χαρίσω την ψυχή μου σε χέρια που δεν ήξεραν πώς να την κρατήσουν.
Γιατί όταν αγαπάμε, δίνουμε. Δίνουμε χρόνο, χώρο, ελπίδες, όνειρα. Δίνουμε την καρδιά μας με την ελπίδα πως θα την προσέξουν. Και κάποιες φορές, επιστρέφει πίσω ραγισμένη. Και αυτό είναι που πονάει. Όχι η μοναξιά, αλλά η απογοήτευση. Η αίσθηση πως ξόδεψες κομμάτια σου σε λάθος άνθρωπο.
Με φοβίζει να με χάσω για κάποιον που δεν είχε την τόλμη να με κρατήσει. Να αρνηθώ τις αρχές μου, να μειώσω την αξία μου, να σβήσω το φως μου για να φωτίσω κάποιον που δεν νοιάστηκε να δει. Αυτός είναι ο αληθινός φόβος: να ξεχάσω ποια είμαι στην προσπάθεια να αγαπήσω.
Η μοναξιά, όσο κι αν πονάει κάποιες στιγμές, είναι ειλικρινής. Δεν σε προδίδει, δεν σε μειώνει. Σε αναγκάζει να κοιτάξεις μέσα σου και να βρεις τη δύναμη που νόμιζες πως δεν είχες. Σου μαθαίνει πως η αγάπη για τον εαυτό σου είναι η μόνη αγάπη που δεν μπορεί κανείς να σου πάρει.
Δεν με φοβίζει να μείνω μόνη. Με φοβίζει να με εγκαταλείψω για κάποιον που δεν το άξιζε. Και αυτό δεν θα το επιτρέψω ποτέ ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου