Ξεχαστήκανε τα λόγια, ξανά

Γράφει η Ρόη Καπετάνου

Ξεχαστήκανε τα λόγια, ξανά. Τα “σ’ αγαπώ”, τα “σε χρειάζομαι”, τα “είμαι εδώ για σένα”. Λέξεις που κάποτε έβγαιναν αβίαστα, σαν ανάσα. Τώρα; Τώρα χάνονται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να μην είχαν ποτέ το βάρος που τους δώσαμε.

Ξεχάσαμε πώς μιλάει η καρδιά. Πώς αφήνεται να ακουστεί χωρίς φίλτρα, χωρίς δισταγμούς. Πώς γίνεται να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να λες όλα όσα νιώθεις χωρίς να σκέφτεσαι αν θα πληγώσεις τον εγωισμό σου. Μάθαμε, όμως, να σωπαίνουμε. Να μασάμε τα λόγια μας, να τα θάβουμε βαθιά. Λες και ο φόβος του να είμαστε αληθινοί είναι μεγαλύτερος από τον φόβο του να χαθούμε.

Ξεχαστήκανε τα λόγια, ξανά. Κι εγώ; Εγώ κουράστηκα να περιμένω να τα θυμηθείς. Κουράστηκα να μαντεύω αν νιώθεις ακόμα, αν σκέφτεσαι ακόμα, αν είμαι ακόμα κάτι για σένα. Οι σιωπές σου μιλάνε πιο δυνατά από τα λόγια που δεν λες, και ξέρεις τι λένε; Λένε “δεν νοιάζομαι αρκετά”. Λένε “δεν είσαι πια προτεραιότητα”.

Ξέρεις τι είναι το χειρότερο; Δεν είναι ότι δεν μιλάς. Είναι ότι κάποτε μιλούσες. Και τώρα το βάρος της σιωπής σου πέφτει πάνω μου σαν τείχος που δεν μπορώ να γκρεμίσω. Θέλω να σε ταρακουνήσω, να σου φωνάξω: “Ξύπνα! Θυμήσου πώς ήταν όταν το “μαζί” είχε φωνή!” Μα φοβάμαι πως είναι αργά.

Ξεχαστήκανε τα λόγια, ξανά. Και ίσως αυτή τη φορά να μην ξαναβρεθούν. Ίσως αυτή τη φορά, το “ξανά” να γίνει “ποτέ”. Και αυτό πονάει περισσότερο απ’ όλα.