Μια σπίθα ζωής απ' τα σκουριασμένα συρτάρια του χρόνου...---Μαρίζα Τσιτμή

Μια σπίθα ζωής απ' τα σκουριασμένα συρτάρια του χρόνου...μέσω τηλεφώνου...

Πως περνάει έτσι ο καιρός, πως περνούν τόσο σύντομα τα χρόνια...Σε είδα να περπατάς στα μονοπάτια της σιωπής ανάμεσα από φωτιές σε δρόμους ξένους και αφιλόξενους. Σε συνάντησα σε άλυτα παζλ να αποτυπώνεις τα πιο όμορφα κομμάτια του εαυτού σου, αυτά που εγώ, ποτέ δε γνώρισα..και που ποτέ δε μπόρεσα να λύσω...ούτε σε βάθος χρόνου...
Σε άκουσα να εκφράζεις τα πιο όμορφα συναισθήματα ότι βίωσες σε ένα παρελθόν που ποτέ δεν ζήσαμε...και να δίνεις φως σε σκοτεινές πτυχές της ψυχής μου σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα.

Ήσουν τόσο μακριά μου...αλλά και τόσο κοντά μου...Σε άκουσα να πλουτίζεις τον συναισθηματικό μου κόσμο με τις πιο όμορφες λέξεις, να ονειρεύεσαι και να μιλάς για ένα πάθος σου παλιό που ποτέ δεν έσβησε, και που ποτέ δεν το ξεπέρασες στα χρόνια που πέρασαν..

 Σε είδα να ψάχνεις τον εαυτό σου, τα λάθη σου, σε εκείνα τα χρόνια που αφήσαμε να φύγουν ...σα να ήθελες να γυρίσεις πίσω το χρόνο για να βρεθούμε στο σημείο εκείνο... πριν το τέλος... Ήταν όλα τόσο δύσκολα τότε, ή εμείς μπροστά τους φανήκαμε μικροί και αδύναμοι;

 Κι όλα αυτά σε μια ανάσα χρόνου, μια ολόκληρη ζωή ξετυλίχτηκε σε μια τηλεφωνική γραμμή...Έδωσες ζωή στις αναμνήσεις, για όσο κράτησε αυτή η τηλεφωνική συνομιλία μας από ένα παρελθόν με αναδρομές για ότι χάθηκε για πάντα στην αχλή του χρόνου...όνειρα που πέθαναν πάνω στη νιότη τους...σε κλειστούς δρόμους...θύμησες παλιές που μόνο πόνο αφήνουν ..μακάρι να γινόταν ο χρόνος με μια μονοκοντυλιά να έσβηνε απ' τη μνήμη μας όσα μας πονούν..μακάρι..

Μαρίζα Τσιτμή