Γράφει ο Δημήτρης Καραγιάννης
Υπάρχουν έρωτες που μοιάζουν με τυφώνα. Έρχονται ξαφνικά, σε παρασύρουν, σου κόβουν την ανάσα. Αλλά, ξέρεις, δεν είναι όλοι προορισμένοι να βουτήξουν στα βαθιά. Κάποιοι έρωτες μένουν στα ρηχά. Κι αυτό δεν είναι πάντα κακό.
Είναι αυτοί οι έρωτες που ξεκινούν δυνατά, γεμάτοι πάθος, αλλά δεν έχουν το βάθος να αντέξουν. Δεν μπαίνουν στον κόπο να βρουν τις ρίζες σου, δεν αγγίζουν τις πληγές σου. Κολυμπούν στην επιφάνεια, εκεί που το φως του ήλιου κάνει τα νερά να μοιάζουν πιο όμορφα απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Μη γελιέσαι, οι ρηχοί έρωτες έχουν κι αυτοί τη μαγεία τους. Είναι η καλοκαιρινή βουτιά που δροσίζει το δέρμα σου, αλλά ποτέ δεν σε βυθίζει αρκετά για να χάσεις τον έλεγχο. Είναι η ανεμελιά που σε κάνει να ξεχνάς για λίγο το βάρος της καθημερινότητας. Και πολλές φορές, αυτό ακριβώς χρειάζεσαι.
Αλλά μην τους μπερδεύεις με κάτι παραπάνω. Δεν είναι οι έρωτες που θα σε αλλάξουν, που θα σε βουτήξουν στη θάλασσα της ύπαρξής σου και θα σε αναγκάσουν να βγεις στην επιφάνεια καλύτερος. Είναι περαστικοί. Και αυτό είναι το πρόβλημά τους: δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους εκτός από ένα όμορφο, αλλά εφήμερο, ίχνος.
Δεν είναι για όλους, ούτε για πάντα. Είναι για εκείνες τις στιγμές που απλώς θες κάτι να σε κρατήσει στη ζωή, χωρίς να σε τραβήξει στον πυθμένα. Και ξέρεις τι; Αυτό είναι εντάξει. Γιατί μερικές φορές, δεν είσαι έτοιμος για τα βαθιά.
Όμως, αν είσαι από αυτούς που ψάχνουν το αληθινό, το ουσιαστικό, το αιώνιο, τότε να θυμάσαι: οι ρηχοί έρωτες δεν θα σε φτάσουν ποτέ εκεί. Είναι μόνο για να πάρεις μια ανάσα, πριν κάνεις το βήμα για το μεγάλο βουτιό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου