Φωτογραφίες: Άκης Κατσούδας
Ή αλλιώς: πώς μια προσφυγική ομάδα γειτονιάς έχει καταφέρει να γίνει η τρίτη πιο λαοφιλής στην πόλη, μετά τη Μίλαν και την Ίντερ.
Βράδυ Κυριακής. Ο συρμός του μετρό κατευθύνεται προς τον σταθμό Γκόρλα, στα προάστια του Μιλάνο. Τα βαγόνια δεν πήζουν από κόσμο. Καμία σχέση δηλαδή με αυτό που συνέβη ένα βράδυ πριν, όταν χιλιάδες οπαδοί της Μίλαν μπήκαν στην ίδια γραμμή για να δουν από κοντά την ομάδα τους να αγωνίζεται στο Σαν Σίρο εναντίον της Κάλιαρι για τη Serie A.
Τώρα τα πράγματα είναι ήρεμα. Eξω και από αυτόν υπάρχει ένα γήπεδο, το οποίο βέβαια δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε στο ελάχιστο με το Τζουσέπε Μεάτσα, όπως έχουν συνηθίσει να το αποκαλούν οι φίλοι της άλλης μεγάλης ομάδας της πόλης, της Ίντερ.
Εδώ υπάρχουν μερικές τσιμεντένιες εξέδρες χωρίς καλύμματα για τη βροχή, ένα στενό κυλικείο και ένα ταλαιπωρημένο πλαστικό που προσπαθούν να το τιθασεύσουν οι ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που αγωνίζεται σε αυτό. Αυτό το γήπεδο, όμως, έχει κάτι το ξεχωριστό. Έχει κερκίδα, παλμό, συνθήματα και καπνογόνα.
Και σε αυτό το σημείο θα αναρωτηθεί κανείς: μα καλά, ποια είναι αυτή η -άγνωστη στο ευρύ κοινό- ομάδα του Μιλάνο που καταφέρνει να συγκεντρώνει τόσους πολλούς οπαδούς, παρά το γεγονός ότι παίζει σε ανεπίσημα τουρνουά της γειτονιάς; Πρόκειται για την St Ambroeus FC, τον πιο προοδευτικό ποδοσφαιρικό σύλλογο της πόλης.
Η ιστορία της πιο προοδευτικής ομάδας του Μιλάνο
Όλα ξεκίνησαν το 2018 όταν μια παρέα Μιλανέζων αποφάσισαν να ιδρύσουν μια ομάδα, στόχος της οποίας δεν θα ήταν να κατακτά τρόπαια και κορυφές, αλλά πώς μέσω του αθλήματος θα καταφέρει να εντάξει στην τοπική κοινωνία πρόσφυγες και αιτούντες ασύλου που φτάνουν στην πόλη του Ιταλικού βορρά, αναζητώντας μια νέα ζωή.
Όπως μπορεί να ενημερωθεί μάλιστα κανείς μέσα από το επίσημο site του ποδοσφαιρικού συλλόγου, δημιουργήθηκε ύστερα από τη συγχώνευση αρκετών προσφυγικών ομάδων της πόλης, μεταξύ αυτών των Black Panthers, των Corelli Boys και των Corelli Lions.
Μέσα σε μόλις έξι χρόνια λοιπόν έχουν αγωνιστεί συνολικά σε αυτή συνολικά περισσότεροι από 500 ποδοσφαιριστές (κάτι το οποίο αποτελεί ρεκόρ στη χώρα) ενώ διαθέτει επίσης τμήματα ακαδημιών και γυναικεία ομάδα. Οι φωνές και τραγούδια ακούγονται ήδη από τον σταθμό του μετρό.
Ο αγώνας είναι στο δεύτερο ημίχρονο και οι δύο ομάδες είναι ισόπαλες. Στην είσοδο του γηπέδου, που έχει θέα κάτι πανύψηλες πολυκατοικίες, όμοιες με εκείνες που χτίστηκαν κατά χιλιάδες στο Μιλάνο μετά τον καταστροφικό βομβαρδισμό από τους Άγγλους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχει ένας πάγκος με φανέλες και κασκόλ του συλλόγου. Εισιτήριο για το ματς δεν υπάρχει. Είναι δωρεάν.
Τα πανηγύρια για τη νίκη που θα ζήλευαν ακόμη και στο Σαν Σίρο
Όλοι οι οπαδοί της ομάδας είναι όρθιοι, πίνουν μπύρες και δεν σταματούν να τραγουδούν. Κάθε σύνθημα και ο οργανωτής είναι διαφορετικός. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται και αρκετές γυναίκες. Δείχνουν να γνωρίζονται πολύ καλά με τους παίκτες. Γκρινιάζουν για τις διαιτητικές αποφάσεις. Μόνο που οι βοηθοί δεν είναι τίποτα επαγγελματίες αλλά δύο άντρες που φορούν τα κανονικά τους ρούχα και ξεχωρίζουν απλά επειδή κρατούν το σημαιάκι.
Όσο περνάει η ώρα η αγωνία εντείνεται. Ώσπου φτάνουμε στην τελευταία φάση του παιχνιδιού. Οι γηπεδούχοι με τα κόκκινα βγαίνουν στην αντεπίθεση. Γίνεται μια αναμπουμπούλα στην περιοχή και η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα. Γκολ! Οι οπαδοί της St Ambroeus FC κατεβαίνουν χοροπηδώντας τις εξέδρες και ανεβαίνουν πάνω στα σύρματα για να πανηγυρίσουν με τους παίκτες τους.
Φωνές, καπνογόνα, πανηγυρισμοί. Ούτε γκολ στο Σαν Σίρο. Ο αγώνας λήγει. Όλοι μένουν στο γήπεδο για αρκετή ώρα. Παίρνουν μπύρες και συζητούν για μπάλα. Για τη Μίλαν, για το ποιος θα πάρει το φετινό scudetto, για την πορεία της ομάδας. Μιλάνε για το ποδόσφαιρο. «Το πραγματικό ποδόσφαιρο που», όπως επισημαίνεται στη σελίδα της ομάδας, «ανήκει μόνο σε αυτούς που το αγαπούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου