Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν “ξέρεις” κάποιον επειδή γελάσατε μαζί, επειδή μοιραστήκατε στιγμές ή επειδή περνάτε καλά. Αυτό είναι το εύκολο, το απλό, ειδικά αν υπάρχει χημεία! Το “ξέρω” έρχεται αλλιώς. Στα δύσκολα, στα άβολα, εκεί που ο άλλος ξεγυμνώνεται.
Πρέπει να τον έχεις δει να θυμώνει. Όχι εκείνον τον θυμό που σερβίρεται με χαμόγελα και φράσεις τύπου “όλα καλά”. Τον άλλο. Τον ακατέργαστο, τον ωμό, που κάνει τα μάτια να φλέγονται και τα λόγια να βγαίνουν κοφτά, χωρίς φρένα. Εκεί φαίνεται ποιος πραγματικά είναι, όταν χάνει τον έλεγχο. Όταν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ευγένειες και φτιασιδώματα.
Πρέπει να έχεις διαφωνήσει μαζί του. Όχι κάτι απλό, τύπου “πάμε για πίτσα ή για σουβλάκι;”. Όχι. Να έχεις μπει σε μάχη. Να τον δεις να υπερασπίζεται ό,τι θεωρεί δικό του, ακόμα κι αν το αντίθετο σε καίει. Να δεις πώς αντιδρά όταν στέκεσαι απέναντί του και δεν του κάνεις το χατίρι. Εκεί φαίνεται αν έχει κότσια, αν σέβεται, αν σε αντέχει στα δύσκολα.
Και μετά, πρέπει να τον έχεις δει να φεύγει. Να ζήσεις τη στιγμή που γυρίζει την πλάτη, που αδειάζει ο χώρος που καταλάμβανε στη ζωή σου. Να δεις τι αφήνει πίσω του. Να νιώσεις αν ήταν ανάγκη ή απλά μια συνήθεια που έφυγε χωρίς αντίκτυπο. Κι αν γυρίσει; Τότε καταλαβαίνεις τι από εσένα πήρε μαζί του και τι σου γύρισε πίσω. Τότε καταλαβαίνεις πως δεν θα μπορέσεις, δεν θα θελήσεις να ζήσεις με το κενό του.
Δεν “ξέρεις” κάποιον επειδή μοιράζεστε καλές μέρες. Όλοι είναι όμορφοι όταν όλα πάνε ρολόι. Αλλά τι γίνεται όταν τα πράγματα στραβώνουν; Όταν οι μάσκες πέφτουν; Όταν δεν υπάρχει τίποτα να καλύψει τον πραγματικό τους εαυτό; Εκεί είναι το “ξέρω”.
Όταν τον έχεις δει να σπάει, να λυγίζει, να επιμένει. Όταν τον έχεις δει να χάνει και να παλεύει να σταθεί ξανά. Όταν τον έχεις δει να σου λέει την αλήθεια του, ακόμα κι αν πονάει.
Μόνο τότε μπορείς να πεις: “Ναι, αυτός είναι. Αυτός είναι ο άνθρωπός μου.” Ή να αποφασίσεις ότι δεν ήταν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου