Γράφει ο Πάνος Θεοδώρου
Το θυμάμαι ακόμα. Εκείνο το πρώτο φιλί, που ήταν μισό τόλμη και μισό φόβος. Το χέρι μου έτρεμε λίγο, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, και εσύ ήσουν εκεί. Το βλέμμα σου, η αμήχανη σιγουριά σου, το πώς όλα σταμάτησαν για ένα δευτερόλεπτο. Δεν ήταν απλά ένα φιλί. Ήταν η στιγμή που ο κόσμος μου άλλαξε.
Κι από τότε, ό,τι κι αν έχει συμβεί, κανένα άλλο φιλί δεν ήταν σαν το δικό σου. Τα άλλα ήταν απλώς «κι άλλα». Εσύ, όμως, ήσουν το πρώτο. Εκείνο που δεν έμοιαζε με τίποτα, γιατί δεν κουβαλούσε συγκρίσεις ή σκιές. Ήταν η αρχή.
Και τώρα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα νιώθω πως καμιά δεν μπορεί να με φιλήσει όπως εσύ. Δεν είναι τα χείλη σου, είναι το πώς με κάνεις να νιώθω ότι ανήκω. Το πώς χάνεται ο κόσμος και μένουμε εμείς. Μόνο εμείς.
Γι’ αυτό το λέω. Θέλω να είσαι και το τελευταίο. Να τελειώσουμε όπως ξεκινήσαμε. Μαζί. Με σένα. Όχι γιατί το πρώτο σου φιλί με στιγμάτισε. Αλλά γιατί το τελευταίο σου φιλί είναι η μόνη σφραγίδα που χρειάζομαι στη ζωή μου.
Όχι υποσχέσεις, όχι μεγάλα λόγια. Μόνο εσύ και εγώ, όπως τότε. Με μια καρδιά που χτυπάει δυνατά και έναν κόσμο που εξαφανίζεται κάθε φορά που με φιλάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου