Έφυγες, αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ, στο σημείο που ξεκίνησαν όλα.

Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης

Είναι παράξενο πώς μερικά πράγματα μένουν σταθερά, ακόμα κι όταν όλα γύρω αλλάζουν. Εσύ έφυγες. Έφυγες σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, χωρίς να κοιτάξεις πίσω, χωρίς να ρωτήσεις αν μπορώ να μείνω όρθιος μετά από αυτό. Και τώρα, είμαι ακόμα εδώ. Στο σημείο που ξεκίνησαν όλα.

Θυμάμαι κάθε στιγμή σαν να ήταν χθες. Το πρώτο βλέμμα, τη ζεστασιά της φωνής σου, τον τρόπο που με έκανες να νιώσω σαν να είχα βρει κάτι που έψαχνα χρόνια. Εδώ, σε αυτό το σημείο, σε αυτή την αρχή που έμοιαζε με υπόσχεση. Υπόσχεση για κάτι που δεν θα τελείωνε ποτέ.

Αλλά τελείωσε. Εσύ το τελείωσες. Και εγώ; Εγώ έμεινα εδώ, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αυτό που ήμασταν και σε αυτό που δεν προλάβαμε να γίνουμε. Δεν μπορώ να προχωρήσω, γιατί κάθε βήμα μπροστά με τραβάει πίσω. Πίσω σε εμάς.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω. Αλλά πώς ξεχνάς το μέρος που σε έκανε να νιώσεις ζωντανός; Πώς ξεχνάς εκείνη τη στιγμή που κοίταξες έναν άνθρωπο και σκέφτηκες: «Εδώ είμαι. Αυτό είναι το σπίτι μου.»;

Και τώρα, είσαι μακριά. Δεν ξέρω αν με σκέφτεσαι, δεν ξέρω αν θυμάσαι. Ξέρω μόνο ότι εγώ είμαι ακόμα εδώ. Περιμένοντας κάτι που ίσως δεν θα έρθει ποτέ. Όχι εσένα. Τον εαυτό μου. Τον εαυτό μου όπως ήταν όταν ήμασταν μαζί.

Κι αν ποτέ γυρίσεις, δεν ξέρω αν θα είμαι ακόμα εδώ. Αλλά αυτό το σημείο, αυτό το «εμείς», θα είναι πάντα χαραγμένο μέσα μου. Εσύ έφυγες. Εγώ έμεινα. Και κάπου ανάμεσα, χάσαμε όλα όσα θα μπορούσαμε να είμαστε.