Σκέφτηκες ποτέ πως ο άνθρωπος απέναντί σου δεν θέλει κήρυγμα, συμβουλές ή τη γνώμη σου, αλλά μόνο μια αγκαλιά;

 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν ψάχνουν όλοι για λύσεις. Δεν περιμένουν να γίνεις ο σωτήρας τους ή να έχεις τη σωστή απάντηση. Κάποιες φορές, το μόνο που ζητάνε είναι να τους αφήσεις να νιώσουν. Να τους δώσεις λίγο χώρο να είναι ευάλωτοι, χωρίς να χρειαστεί να εξηγηθούν, χωρίς να κριθούν.

Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι προβλήματα που χρειάζονται λύση. Δεν είναι εξίσωση για να τη λύσεις.
Οι πληγές τους δεν είναι για να αναλυθούν, και τα λάθη τους δεν χρειάζονται πάντα διόρθωση με κόκκινο στυλό και τεντωμένο δάχτυλο. Ίσως να ξέρουν ήδη τι πρέπει ή τι θα έπρεπε να κάνουν. Ίσως να μην θέλουν να κάνουν τίποτα. Ή να έχουν αποφασίσει πότε θα κάνουν αυτό το “κάτι” που πρέπει. Αυτό που χρειάζονται είναι να τους ακούσεις, χωρίς να πεις τίποτα.

Μια αγκαλιά είναι πιο δυνατή από χίλια λόγια.
Μια σφιχτή, ζεστή αγκαλιά που δεν ζητάει εξηγήσεις. Που δεν περιμένει ανταπόδοση. Που λέει όλα εκείνα που οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν. Είναι η σιωπηλή απάντηση όταν όλα γύρω τους μοιάζουν θολά και μπερδεμένα. Είναι η απάντηση στις ερωτήσεις που δεν έγιναν.

Δεν είναι ανάγκη να έχεις τις απαντήσεις.
Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Απλώς να είσαι εκεί. Παρών. Με τα χέρια σου ανοιχτά.. Γιατί καμιά φορά, η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείς να δώσεις είναι να τους αφήσεις να ακουμπήσουν σε εσένα. Να ξαποστάσουν για μια στιγμή, μέχρι να ξανασηκωθούν και να πιάσουν το κουβάρι από την αρχή.

Σκέψου το.
Ίσως την επόμενη φορά που κάποιος θα σε αναζητήσει, εσένα, όχι κάποιον γενικά, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ανοίξεις τα χέρια σου. Γιατί η αγκαλιά σου μπορεί να είναι το λιμάνι που ψάχνουν μέσα στη φουρτούνα τους. Γιατί από όλους εκεί έξω, θα έχει επιλέξει εσένα, για να ηρεμήσει τη φουρτούνα..