Εκείνοι οι άνθρωποι γεμάτοι απωθημένα και μιζέρια

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Ξέρεις ποιους λέω. Εκείνους τους ανθρώπους που περπατούν στη ζωή κουβαλώντας μια βαλίτσα γεμάτη απωθημένα, πιο βαριά κι από τις ενοχές τους. Αυτούς που δεν τόλμησαν ποτέ να ζήσουν, αλλά ξέρουν να σου πουν πώς πρέπει να ζεις εσύ. Σαν τους προφήτες της κακομοιριάς, που ορκίζονται πως η ζωή είναι άδικη, γιατί ποτέ δεν τους έφερε το κέρασμα που περίμεναν.

Είναι αυτοί που δεν ρίσκαραν, δεν έπεσαν, δεν σηκώθηκαν, και τώρα στέκονται στη γωνία με το δάχτυλο υψωμένο, έτοιμοι να σε καταδικάσουν για κάθε σου επιλογή. Εσύ φταις που τόλμησες. Που βούτηξες στο άγνωστο, που έτρεξες πίσω από τα όνειρά σου. Γιατί, βλέπεις, η τόλμη σου φωτίζει τη δική τους δειλία, και αυτό δεν το αντέχουν.

Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Όχι, φίλε μου. Έχουν άποψη για τα πάντα. Για τη δουλειά σου, για τις σχέσεις σου, για το πώς ξοδεύεις το χρόνο και το χρήμα σου. Άποψη που στάζει χολή, φυσικά. Μην το πάρεις προσωπικά, δεν είναι εσύ το πρόβλημα. Είναι που ο καθρέφτης τους δείχνει πάντα το ίδιο άδειο πρόσωπο, και πρέπει να σε σπάσουν για να νιώσουν κάπως γεμάτοι.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ειδικοί του «αν ήμουν εγώ στη θέση σου». Λες και το «εγώ» τους θα μπορούσε ποτέ να σταθεί σε οποιαδήποτε θέση πέρα από τον καναπέ της μιζέριας τους. Μιλάνε για ευκαιρίες που δεν ήρθαν, για πόρτες που έκλεισαν, για κόσμο που τους αδίκησε. Και ποτέ δεν κοιτάζουν τα κλειδιά που κρατάνε στα χέρια τους, σκουριασμένα από την αχρηστία.

Το καλύτερο, ξέρεις ποιο είναι; Πιστεύουν πως τους χρωστάς. Τους χρωστάς να πέσεις, να αποτύχεις, για να νιώσουν εκείνοι λιγότερο μόνοι στη μιζέρια τους. Αλλά πρόσεξε. Δεν τους το χαρίζεις. Προχώρα. Ζήσε, αγάπα, ρίσκαρε. Άσε τους να μένουν στο περιθώριο, κρυμμένοι πίσω από το «δεν μπορούσα» τους.

Γιατί, φίλε μου, η ζωή δεν ανήκει σε εκείνους που την κρίνουν. Ανήκει σε εκείνους που την τολμούν.