Διαλέγω το «χωρίς» κι ας πονάει..

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Δεν ήταν εύκολη επιλογή. Μην πιστέψεις ούτε στιγμή ότι η απόφαση ήρθε χωρίς πόνο. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες: «Θα φύγω.» Δεν διαγράφεις στιγμές, δεν ξεχνάς τα βλέμματα, δεν σβήνεις τη φωτιά που κάποτε έκαιγε τα πάντα. Αλλά έρχεται μια στιγμή που το «μαζί σου» δεν έχει πια χώρο για εμένα.

Διαλέγω το «χωρίς», γιατί το «μαζί σου» με έκανε μικρή. Μ’ έβαλε σε ένα κουτί με ετικέτες και προσδοκίες που δεν ήταν δικές μου. Με έμαθε να υποχωρώ, να σωπαίνω, να καταπίνω. Και όσο κι αν προσπάθησα να παλέψω, το «μαζί σου» ποτέ δεν μου έδωσε την ελευθερία που χρειαζόμουν για να είμαι εγώ.

Το «μαζί σου» έγινε φόβος.
Φόβος να πω αυτό που νιώθω. Φόβος να ζητήσω αυτό που χρειάζομαι. Φόβος να αφήσω εμένα να υπάρξω. Κι όταν ο φόβος γίνεται πιο δυνατός από τον έρωτα, το «μαζί» χάνει το νόημά του.

Το «χωρίς» πονάει, αλλά είναι αλήθεια.
Ξέρω ότι θα μου λείψεις. Θα λείψουν οι στιγμές που γελούσαμε χωρίς λόγο, που μιλούσαμε χωρίς τελειωμό, που όλα έμοιαζαν να είναι πιθανά. Αλλά αυτές οι στιγμές δεν ήταν πια αρκετές. Γιατί το «μαζί σου» είχε γίνει ένα ψέμα που φοβόμουν να παραδεχτώ.

Διαλέγω το «χωρίς», γιατί είναι το πρώτο βήμα για να ξαναβρώ εμένα.
Το «χωρίς» δεν είναι απουσία. Είναι χώρος. Χώρος να αναπνεύσω, να σκεφτώ, να ξαναδώ τον κόσμο όπως τον έβλεπα πριν από εσένα. Το «χωρίς» είναι ο δρόμος μου πίσω σε εμένα, ακόμα κι αν ο δρόμος είναι δύσκολος.

Δεν είναι ότι δεν σ’ αγαπώ.
Μην το μπερδέψεις. Η αγάπη δεν φεύγει τόσο εύκολα. Θα υπάρχει πάντα ένα κομμάτι μου που θα σε σκέφτεται, που θα σε νοιάζεται, που θα αναρωτιέται πώς είσαι. Αλλά η αγάπη, από μόνη της, δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται ελευθερία. Χρειάζεται σεβασμό. Χρειάζεται δύο ανθρώπους που να θέλουν να είναι ολόκληροι μαζί, χωρίς να κόβουν κομμάτια ο ένας από τον άλλον.

Κι εμείς δεν το είχαμε αυτό.
Δεν καταφέραμε να κρατήσουμε το «μαζί» χωρίς να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν βρήκαμε τρόπο να κάνουμε χώρο για εμάς, χωρίς να καταστρέψουμε εμένα.

Γι’ αυτό διαλέγω το «χωρίς».
Όχι γιατί είναι πιο εύκολο, αλλά γιατί είναι πιο αληθινό. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, το «χωρίς» είναι ο μόνος δρόμος που με οδηγεί εκεί που θέλω να πάω.

Κι αν με ρωτήσεις αν πονάει, η απάντηση είναι ναι. Αλλά ξέρεις κάτι; Πονάει λιγότερο από το να χάνω εμένα κάθε μέρα. Και αυτό, για πρώτη φορά, είναι αρκετό.