Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει αυτή τη φράση! Κι εγώ το πιστεύω. Σωστό είναι! Θέλω να πω, ισχύει. Μονάχα, όμως, για μαγνητικούς πόλους που έχουν διαφορετική ελκτική ικανότητα. Στους ανθρώπους, ούτε κατά διάνοια.
Οι ανώνυμοι αλκοολικοί γιατί νιώθουν άνετα μαζί; Μα επειδή μοιράζονται το ίδιο πρόβλημα. Σε έναν ναό, οι πιστοί γιατί νιώθουν καλά; Επειδή μοιράζονται την ίδια πίστη. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα; Επειδή μοιράζονται το ίδιο πάθος. Μπορεί να κάνει χωριό ένας ρατσιστής με μια φιλειρηνίστρια; Μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα μαζί κάποιος που θέλει οικογένεια με κάποιον που απεχθάνεται και μόνο την ιδέα; Μην απαντήσεις. Ξέρω. Και οι σιωπές μας συμφωνούν. Το νιώθω.
Δύο άνθρωποι, λοιπόν, πρέπει να έχουν θεμέλια από το ίδιο υλικό. Κοινές ρίζες. Κοινό κορμό. Στα παρακλάδια, η διαφορετικότητα είναι επιθυμητή. Συμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Στον ένα αρέσει το τένις και στον άλλο η γιόγκα. Στον ένα τα λαϊκά και στον άλλο η κλασική μουσική. Στον ένα η κηπουρική και στον άλλο η δημιουργία κώδικα. Αυτά είναι παρακλάδια. Εκτός και αν αναφύονται από θεμελιώδεις διαφορές. Αν, δηλαδή, τα βρίσκουμε στα βασικά και ακούμε άλλη μουσική, τότε, ναι, έχουμε κοινά θεμέλια. Αν, όμως, εγώ που ακούω κλασική μουσική σε υποτιμώ επειδή ακούς λαϊκά, τότε οι διαφορές μας είναι θεμελιώδεις και ίσως αγεφύρωτες. Αυτό που αρχικά εμφανίζεται ως «παρακλάδι» έχει βαθύτερα αίτια.
Δεν ψάχνουμε να βρούμε το άλλο μας μισό. Ψάχνουμε να βρούμε το άλλο μας ίδιο. Η διαφορετικότητα στα παρακλάδια είναι ανεκτή, μην πω επιθυμητή. Δεν βαριέσαι τον σύντροφο όταν έχετε άλλα ενδιαφέροντα. Άσε που δίνετε χώρο και χρόνο ο ένας στον άλλο όταν δεν έχετε τις ίδιες ακριβώς ασχολίες. Ωραίο είναι να σου λείπει και λίγο. Να τον θαυμάζεις που ξέρει κάτι ή που ασχολείται με κάτι που εσένα σου φαίνεται απίθανο. Αυτού του είδους η διαφορετικότητα σε βοηθά να μην πνίγεσαι απ’ το πολύ ταίριασμα. Στις βασικές αρχές και αξίες, όμως, κάποια στιγμή μετατρέπεται στον λόγο που δεν αντέχεις τον άλλο. Και ας σας έχει φέρει αρχικά κοντά. Μαλώνετε συνέχεια ή παραδίνεστε επειδή κουραστήκατε να μάχεστε.
Παράδοση σημαίνει ότι καταλήγετε δυο ξένοι στο ίδιο σπίτι. Η άλλη εξέλιξη, φυσικά, είναι να χωρίσετε. Τελικά, τι είναι καλύτερο; Να είσαι μόνος ή με κάποιον που σε κάνει να αισθάνεσαι μόνος; Κατά τη γνώμη μου, η επιλεγμένη μοναχικότητα είναι προτιμότερη από τη συντροφική μοναξιά. Κι αυτό δεν είναι κάτι που λέω ελαφρά τη καρδία. Πάντα ένας χωρισμός είναι πρόβλημα. Δεν ξεκινάς μια σχέση
για να χωρίσεις. Μα κάποιες φορές δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Ακούω συχνά ανθρώπους να λένε: «Δεν πάει άλλο. Πρέπει οπωσδήποτε να φύγω…» κι έπειτα γυρνάνε στη σχέση τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Ενίοτε, μένοντας με έναν άνθρωπο, δεν χωρίζεις από εκείνον. Χωρίζεις από εσένα. Διάλεξε χωρισμό. Τελικά, ποιος χωρισμός είναι καλύτερος; Ο χωρισμός από τον άλλο ή από εσένα; Όποια απάντηση και αν έδωσες, ένα είναι σίγουρο: η αγάπη δεν έρχεται ουρανοκατέβατα. Απαιτεί ομωνυμία – να είναι, δηλαδή, ο άλλος συμβατός δότης ψυχής. Ομωνυμία, μα και πάλεμα. Όσο και να προσπαθήσεις, δεν θα ενωθούν δυο κομμάτια από ένα παζλ που δεν προορίζονται να ταιριάξουν.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να ξεσκεπάσουμε ένα από τα ψέματα που μας έμαθαν για αλήθεια. Στο «Τα ετερώνυμα έλκονται», εμείς χωρίς δισταγμό απαντάμε: Το ότι τα ετερώνυμα έλκονται, όσον αφορά τους ανθρώπους, είναι λάθος της φύσης που ποτέ δεν παραδέχτηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου