© Τζίνα Σκανδάμη
Η Κατερίνα Μαυρίκη για 6 μήνες μετά τη διάγνωσή της με καρκίνο του μαστού πρώτα συστηνόταν με τη διάγνωσή της και έπειτα με το όνομά της. Σήμερα χαμογελάει και μοιράζεται την ιστορία της μαζί μας
Καρκίνος του μαστού ε; Η ασθένεια με το πιο πιασάρικο όνομα… Μιλάμε για το απόλυτο branding και το out of this world marketing. Ακούς τη λέξη και αυτόματα σου "κόβονται" πόδια και χολή.
Κοιτάξτε τώρα, δεν γνωριζόμαστε αλλά… Θα χρησιμοποιήσω το ευγενές μου θράσος και θα σας προσκαλέσω να με πιάσετε γερά από το χέρι και να μου επιτρέψετε να πιαστώ κι εγώ από τα δικά σας, προκειμένου να ταξιδέψουμε παρέα, σε ένα αλλιώτικο χωροχρονικό ταξίδι…
Βρισκόμαστε στο όχι και τόσο μακρινό 2020, δύο μέρες πριν από το πρώτο lockdown. Μόλις έχω βγει από το μπάνιο και σκύβω να πιάσω την πετσέτα να σκουπιστώ. Την ίδια στιγμή, ο Noroc (ο σκυλάκος μου, ο υπέροχος), μου κάνει love attack, το οποίο παραδόξως, ήταν καθ' όλα προσηλωμένο στο δεξί μου στήθος. Το τι φιλιά του’ριξε, άλλο πράγμα. «Κάτσε ρε!», του είπα αγαπησιάρικα, σκουπίζοντας ταυτόχρονα το στήθος με το χέρι μου.
Στοπ. Ο χρόνος σταμάτησε, οι ήχοι σίγασαν, η όραση θόλωσε.
Ένα αόρατο χέρι, μόλις μου είχε καταφέρει ένα χαστούκι ληθαργικό. Τα συναισθήματα πάγωσαν, οι πόροι διασταλήκαν και μια απρόσκλητη, πλήρως δυσοίωνη και μη διαχειρίσιμη αίσθηση με επισκέφθηκε.
«Όχι ρε π****η, έχω καρκίνο», ψέλλισα με απόλυτη σιγουριά και Ολύμπια ηρεμία. Οτιδήποτε ήταν αυτό το ρημάδι στο στήθος μου ΔΕΝ ήταν δικό μου και έπρεπε να φύγει.
© Τζίνα Σκανδάμη
Ήμουν 38 και κάνοντας χορό από τα 3 μου, το δίχως άλλο, έχω πολύ καλή σχέση με το σώμα μου. Κάθισα (ή μάλλον σωριάστηκα στο τοιχαλάκι της μπανιέρας), πήρα μια βαθιά ανάσα και ψηλάφησα όσο πιο παλληκαρίσια άντεξα το στήθος μου, μόνο για να μου επιβεβαιωθεί η προηγούμενη αίσθηση.
Τους πήρε 4 μήνες να βρουν τον καρκίνο μου. Όλοι τον έπιαναν όμως ο κερατάς δεν αποκάλυπτε την ταυτότητά του σε καμιά από την σωρεία εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκα. Μαστογραφίες, υπέρηχοι, ακτινογραφίες, παρακεντήσεις… Ώσπου, ένας ακτινοδιαγνώστης (καλή του ώρα), μου είπε: “Πήγαινε στο «Έλενα» και βρες τον διευθυντή της πρώτης μαστολογικής κλινικής, τον κύριο Δασκαλάκη”.
Στο σημείο αυτό, να πω πως δεν επέτρεψα σε κανέναν να με συνοδεύσει στο νοσοκομείο. Ούτε στις επισκέψεις, ούτε στα χειρουργεία, ούτε στις θεραπείες. Ξέρω, θα σας φανεί σκληρό, αλλά… δικαιούσαι ως καρκινοπαθής, να είσαι και ολίγον εγωίσταρος και να αποπειραθείς να διαχειριστείς αυτά που σου συμβαίνουν, όπως εσύ νομίζεις καλύτερα. Η επίσημη τοποθέτηση μου, ήταν πως λόγω πανδημίας δεν επιτρέπονταν οι συνοδοί. Στην πραγματικότητα, όμως, αισθανόμουν πως αν είχα κοινό, θα έπρεπε να δώσω και παράσταση και δεν μου περίσσευε ρε παίδες. ΔΕΝ.-
Εκεί έμαθα πως γυναικολόγος και μαστολόγος είναι δυο ειδικότητες διαφορετικές και πως ένας πλήρης μαστολογικός έλεγχος περιλαμβάνει ψηλάφηση, μαστογραφία και υπέρηχο σε μαστολόγο.
Θυμάμαι να παρατηρώ το βλέμμα του γιατρού, ενώ μου ψηλαφούσε το στήθος, πασχίζοντας να αποκρυπτογραφήσω τις εκφράσεις του αλλά δεν μου έκανε το χατίρι. Παρόλα αυτά, τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα σε απόλυτη ηρεμία: “Τι ορίζει το πρωτόκολλο, σε περίπτωση που έχω καρκίνο;” Με κοίταξε απορημένος, με μια δόση θαυμασμού που δεν κατάφερε να κρύψει και απάντησε: “Θα κάνετε την μαγνητική με το σκιαγραφικό. Κατόπιν θα έρθετε να αφαιρέσουμε τον όγκο με τοπική νάρκωση, για να το στείλουμε στον παθολογοανατόμο για βιοψία και, αν έχετε ca, θα υποβληθείτε αμέσως σε χειρουργείο με ολική νάρκωση, προκειμένου να καθαρίσουμε την περιοχή που πρόσβαλε η ασθένεια, να σας πάρουμε λεμφαδένες για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα γίνουν μεταστάσεις και ανάλογα με το τι θα δω όταν θα σας ανοίξω, θα προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Θα ξέρω δηλαδή αν θα χρειαστείτε μαστεκτομή και χημειοθεραπείες, όταν θα χειρουργηθείτε”.
Δεν έκλαψα. Δεν απάντησα. Έγνεψα και έφυγα. Το μοιράστηκα μόνο με τον τυπάκο που (νόμιζα πως) ήμουν σε σχέση και τους δυο καλύτερους μου φίλους. Στη μητέρα μου δεν το είπα. Δεν μπορούσα.
Η μαγνητική έγινε και, όταν 3 μέρες αργότερα ήταν να πάρω τα αποτελέσματα, δεν πήρα το αυτοκίνητο. Δεν με χωρούσε ο τόπος. Περπάτησα 4 χιλιόμετρα για να πάω και άλλα 4 για να γυρίσω σπίτι. Οι περισσότεροι θα ξέρετε ότι οι έγγραφες διαγνώσεις των γιατρών είναι ό,τι και τα εξώδικα των δικηγόρων. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΡΙ! Εντούτοις, κατάλαβα πως δεν θα τη γλίτωνα και τόσο εύκολα από την φασούλα αυτή.
Έγινε το πρώτο χειρουργείο και σε λιγότερο από μια εβδομάδα, είχαν βγει τα αποτελέσματα. Το πήγα η ίδια σε ιδιώτη παθολογοανατόμο, γιατί αν το δίναμε στο νοσοκομείο, θα έπρεπε να περιμένουμε περίπου ενάμιση μήνα και εν όψει Αυγούστου, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα.
Σημείωση: Η σκηνή με εμένα, να κρατάω το πλαστικό βαζάκι με τον καρκίνο μου, που έμοιαζε με μανιτάρι πλευρώτους στη φορμόλη, ήταν κάτι περισσότερο από σουρεάλ.
Δεν με κάλεσαν από το γραφείο του παθολογοανατόμου, αλλά από το νοσοκομείο, για να μου ορίσουν το χειρουργείο μου, 2 μέρες μετά. Εκείνη τη στιγμή πια και με τη βούλα, είχα καρκίνο του μαστού. Πήγα φυσικά και στο νοσοκομείο, για να μου το πει και επίσημα ο γιατρός: “Έχεις κάθε δικαίωμα να έχεις νεύρα και να φοβάσαι. Να αντιδράς όπως σου βγαίνει χωρίς να το πολυσκέφτεσαι και χωρίς ντροπή. Έχασα τη γυναίκα μου από καρκίνο του μαστού. Μεγάλωσα τρία παιδιά μόνος μου και έχω κουράρει και σταθεί δίπλα σε χιλιάδες γυναίκες. Είμαι εδώ”.
Έγνεψα και έφυγα. Εκεί και τότε, αποφάσισα πως ο καρκίνος είναι πολύ μα***ας και αντί να ασχοληθώ μαζί του, είπα να ερωτευτώ. Έτσι, ερωτεύθηκα τον άνθρωπο που (νόμιζα ότι) είχα σχέση, γραπώθηκα από τον έρωτα και δύο μέρες αργότερα, πήγα να χειρουργηθώ.
Ξαπλωμένη στο φορείο, καθ’ οδόν για το χειρουργείο, παρατηρούσα τα φωτιστικά οροφής και στο μυαλό μου έπαιζα μουσική στα τρεμοπαίγματά τους. Σχεδόν χόρευα πάνω στο φορείο. Ο τραυματιοφορέας έβαλε τα γέλια και μου είπε: “Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό!”. “Για κοίτα να δεις σύμπτωση, ούτε και σε μένα” του είπα. Μου χαμογέλασε και είπε πως όλα θα πάνε καλά για να του απαντήσω να μην υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να ελέγξει…
Όταν ξύπνησα από τη νάρκωση, θυμάμαι να προσπαθώ να πιάσω το στήθος μου, για να βεβαιωθώ πως είναι ακόμα εκεί και παρόλο που θα ορκιζόμουν ότι κουνούσα τα χέρια μου, εκείνα παρέμεναν ακίνητα. Τότε, σκύβει ο γιατρός και μου λέει μαλακά: “Όλα πήγαν καλά παιδί μου. Ησύχασε. Δεν είχες μεταστάσεις, δεν χρειάστηκε μαστεκτομή, δεν θα υποβληθείς σε χημειοθεραπείες. Η έγκαιρη διάγνωση, προϊόν της ψηλάφησής σου, σε έσωσε. Να ξέρεις ότι τον εντόπισες, 4 μήνες αφότου τον γέννησε το κορμί σου”.
Στα μετά... βίωσα αδιανόητους πόνους όταν η μασχάλη μου μάζευε λεμφαδενικό υγρό μετεγχειρητικά και έπρεπε να μου κάνουν παρακεντήσεις, αλλά έτσι έμαθα να πλέκω και να κεντάω. Για να μπορώ να διαχειριστώ τους πόνους και τις ατέλειωτες αναμονές στο νοσοκομείο έπλεκα και άκουγα τις σουίτες του Μπαχ!
Και... έφτασε η στιγμή, που αποφάσισα να πω στη μητέρα μου ότι έχω καρκίνο. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι δυσκολότερο…
ΕΓΩ: Έλα μαμά, κάθεσαι;
ΜΑΜΑ: Έλα αγάπη μου!
ΕΓΩ: Τελικά… Αυτή η μα***ία που έπιασα στο βυζί, καρκινάκι είναι! Πήγα εγώ να τον μικρύνω, να τον κάνω τόσο-δα, αλλά η μαμά ξαφνικά δεν ανέπνεε. Καλέ; Πάρε ανάσα! Μην αρχίσεις τώρα τα κλάματα, δες το μέσα από τα δικά μου τα μάτια και πάμε παρακάτω. (Πιο “Χίτλερ” πεθαίνεις. Μην σας τύχω!)
Κατόπιν, υποβλήθηκα σε 30 ακτινοθεραπείες. Παραδέχομαι πως ούτε αυτό ήταν βόλτα στο πάρκο. Εγκαύματα, αλλεργικό σοκ, ουρλιαχτά πόνου καθώς το νερό έτρεχε πάνω στο δέρμα μου. Οι τελευταίες 3 θεραπείες δε, που ήταν διπλές, με τσάκισαν και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να με συμβουλεύσει να πηγαίνω με συνοδό. Τώρα βέβαια, ίσως να το θεωρούσαν και αυτονόητο αλλά το αποτέλεσμα ήταν ενώ οδηγούσα μετά την τελευταία ακτινοθεραπεία και 400 μέτρα πριν φτάσω έξω από το σπίτι μου, να παραλύσουν τα πόδια μου και να τρακάρω πάνω στην πινακίδα STOP.
(Όλα καλά. Μην ταράζεστε. Κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος, έκοψα ταχύτητα διατηρώντας την ψυχραιμία μου και όταν είχα σχεδόν μηδενική ταχύτητα, τράβηξα το χειρόφρενο και φιλήθηκα με το STOP!)
Στοπ και στην αφήγηση. Πάμε λίγο πίσω. Λίγο αφότου διαγνώστηκα, με απέλυσαν, με χώρισαν (ναι, ο τυπάκος που νόμιζα ότι είχα σχέση και τον ερωτεύθηκα κάργα, γιατί ο έρωτας όσο να πεις μου φάνηκε θελκτικότερος του καρκίνου), και υπέστην και σεξουαλική παρενόχληση από τον ακτινοδιαγνώστη που μου έκανε τις ακτινοθεραπείες. Γιατί αν δεν την πέσεις στην καρκινοπαθή γυμνόστηθη ασθενή σου, την ώρα που της μαρκάρεις το κορμί με χένα για να την ακτινοβολήσεις, τότε σε ποια θα την πέσεις;
Συνοψίζοντας, αντιμετώπιζα καρκίνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ήμουν άνεργη, χωρίς έσοδα, χωρισμένη και σε απομόνωση λόγω της πανδημίας, θα έπαιρνα για τα επόμενα 10 χρόνια πολύ ισχυρά φάρμακα και απαγορευόταν να κάνω και παιδιά.
© Τζίνα Σκανδάμη
“Έτσι είσαι μωρή;”, είπα απευθυνόμενη στη ζωή, “θα σου δείξω τώρα εγώ”. Και αρχίζω να γράφω νυχθημερόν. Ώσπου, ο υπέροχος φίλος μου και ραδιοφωνικός παραγωγός Πέτρος Κουμπλής, με φέρνει σε επαφή με ένα διευθυντή παραγωγής στην ΕΡΤ και 6 μήνες αργότερα, εξέπεμπε το πρώτο μου επεισόδιο στο καθημερινό σίριαλ «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση της πρώτης φοράς που είδα το όνομα μου να εμφανίζεται στην τηλεόραση… «Σενάριο επεισοδίου: Κατερίνα Μαυρίκη». Τότε έκλαψα. Αν θέλετε, το πιστεύετε. Έκλαψα για τον καρκίνο και κάθετι που με είχε πονέσει έως τότε. Και, αφού κόπασε το μέσα μου, καλώς όρισα τον καινούργιο εαυτό μου.
Να εξομολογηθώ στο σημείο αυτό, δύο πράγματα: Πρώτον, για περισσότερο από 6 μήνες, μετά τη διάγνωσή μου, βρισκόμουν σε απόλυτο σοκ και άρνηση, με αποτέλεσμα, να συστήνομαι πρώτα με τη διάγνωσή μου και κατόπιν με το όνομά μου. Δεύτερον, κάποια στιγμή, είχα φτάσει στο σημείο να είμαι έξαλλη 24 ώρες το 24ωρο, πράγμα εξαντλητικό. Έτσι, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και pole dancing. Πήγαινα για ένα μάθημα την εβδομάδα και έκανα 6 προπονήσεις στο σπίτι, με αποτέλεσμα σε ένα χρόνο, εκτός από σεναριογράφος να είμαι και pole dancing instructor.
Κορίτσια; Δεν είμαι πιο ξεχωριστή από την κάθεμία σας και πιστέψτε με, πάντα θα έχετε όση δύναμη χρειάζεστε. Δε θα σας συμβουλεύσω, γιατί κάτι που «πιάνει» στον έναν, δεν υπάρχουν διαπιστευτήρια πως θα πιάσει στον άλλο.
Θα σας πω όμως τα εξής:Μην αμελείτε το ετήσιο check up σας στο γυναικολόγο και τον μαστολόγο.
Ένας πλήρης μαστολογικός έλεγχος περιλαμβάνει ψηλάφηση (με θάρρος ε; οτιδήποτε φοβάστε να μη βρείτε, αν το εντοπίσετε, πολύ πιθανόν να σας σώσει τη ζωή), υπέρηχο και μαστογραφία σε μαστολόγο.
Αν διαγνωστείτε, μην διαβάζετε πληροφορίες για τον καρκίνο σας στο διαδίκτυο. Η πλειοψηφία, ΔΕΝ είμαστε γιατροί και ΔΕΝ διαθέτουμε τα κατάλληλα εργαλεία να φιλτράρουμε αυτό τον καταιγισμό πληροφοριών. Μόνο πανικό θα προκαλέσει.
Να πειθαρχείτε και να ακούτε σαν στρατιωτάκια τον θεράποντα ιατρό σας.
Ζητήστε βοήθεια και κάντε ψυχοθεραπεία.
Προσβλέψτε στην αποδοχή, την αγάπη για τον υπέροχο εαυτό σας και την αυτοφροντίδα.
Εκτεθείτε στην τέχνη.
Μάθετε κάτι καινούργιο/ Ξεκινήστε κάποιο χόμπι
Υιοθετήστε ένα ζωάκι.
Απενοχοποιείστε οτιδήποτε έχετε ανάγκη για να νιώσετε καλύτερα και μην σας πηγαίνετε κόντρα
Να παίρνετε όσο χρόνο χρειάζεστε
Απομακρύνετε από τη ζωή σας τους τοξικούς ανθρώπους και οτιδήποτε ξέρετε ότι σας πληγώνει και σας κάνει κακό
© Τζίνα Σκανδάμη
Με αγάπη,
Κατερίνα Μαυρίκη
Σεναριογράφος – Pole Dancing Instructor – Survivor (uuuu bitch!!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου