Σε θέλω ακόμα και όταν δεν με αντέχω.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Ακόμα και όταν δεν με αντέχω, ακόμα και όταν δεν μπορώ να με βλέπω, να με ακούω, ακόμα και όταν το μυαλό μου δεν σταματάει να μιλάει, να σκέφτεται, σε θέλω.

Σε θέλω ακόμα και όταν δεν με αντέχω.

Το μυαλό μου δεν σταματάει να σε σκέφτεται όμως είσαι μέσα εκεί όπως η πιο αγαπημένη μου συνήθεια, η πιο αγαπημένη μου σκέψη, μορφή, η πιο αγαπημένη μου ανάγκη.

Ανάγκη, ναι!

Ανάγκη να με σκέφτεσαι, να με θέλεις, να με αγαπάς. Ανάγκη να σε σκέφτομαι, να σε θέλω, να σε αγαπάω. Γιατί; Γιατί έχω ανάγκη να υπάρχεις, να υπάρχεις και να ξέρω πως ότι και αν συμβεί εσύ θα είσαι εκεί να μου τα πάρεις όλα μόνο με το άκουσμα της φωνής σου.

Μάλλον η σκέψη πάει αλλού, μέσα σε εκείνη τη μαυρίλα της καθημερινής ιστορίας που όσο και στραβά να πάει είναι σαν να πετάγεσαι μέσα από το μαύρο και να δίνεις μια νότα χρωματιστή. Χωρίς να κάνεις κάτι, χωρίς να προσπαθείς παρά μόνο με την ιδέα σου. Η ιδέα εκείνη που έχει πρόσωπο, σώμα και υπάρχει όταν πας να την αγγίξεις. Άγγιγμα από εκείνα που τα γιατρεύουν όλα.

Άγγιγμα αγαπησιάρικο, τρυφερό, μοναδικό! Από εκείνα που λες “τι να σου λέω τώρα και τι να καταλάβεις”.

Κατάλαβες; Ανάγκη, άγγιγμα, νιώσιμο… Το δικό σου.

Δικό σου!