Μεγαλώσαμε με την αγωνία να αρέσουμε στους άλλους και με το φόβο της απόρριψης… Τελικά τι έγινε; Αρέσαμε;

Image by azerbaijan_stockers on Freepik 

Γράφει ο Βακφάρης Τάσος-Tasos Vakfaris,

Μεγαλώσαμε με την αγωνία να αρέσουμε στους άλλους και με το φόβο της απόρριψης… Τελικά τι έγινε; Αρέσαμε;

Μεγαλώσαμε με την αγωνία να αρέσουμε στους άλλους και το φόβο της πιθανής απόρριψης…

“Να μην τρως πολύ γιατί θα σε κοροϊδεύουν τα κορίτσια, τα αγόρια. Μην μιλάς έτσι γιατί δεν θα σε κάνουνε παρέα. Να μεγαλώσεις να βρεις έναν όμορφο παλικάρι να παντρευτείς. Ααα, πέθανε ο τάδε, τι κρίμα ήταν τόσο όμορφο παιδί. Λες και τους όχι τόσο όμορφους δεν τους κλαίνε…”



Ύστερα μεγαλώσαμε πολύ και φτιάχναμε το μαλλί για να μην μας πουν λέτσους, στρώναμε το πουκάμισο και σιάζαμε την ζώνη στο παντελόνι μη τυχόν και είναι στραβή.

Κοιτάζαμε τους ανθρώπους και διαλέγαμε τους ομορφότερους, τους γυαλιστερούς. Αυτούς που μας έδωσαν ως πρότυπο.

Προσέχαμε τη διατροφή να μην παχύνουμε και μας κοιτάζουν σαν θηλαστικά που βγήκαν στη στεριά. Να μην πουν δεν μου αρέσει ο/η χοντρός/η.

Κουβαλάγαμε το τραύμα της ντροπής μέσα μας χωρίς να το έχουμε ζήσει και το ζήσαμε αργότερα ως ήδη πληγωμένοι ενήλικες. Κάποιοι δυστυχείς και ως παιδιά της στερεοτυπικής μικροκοινωνίας.


Είναι λιγοστές οι εξαιρέσεις είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι.
Μάθαμε να κοιτάμε τα ψεγάδια που θυμίζουν την ασχήμια και να τα αποβάλλουμε.

Μαζί με τους ανθρώπους που τα φέρουν στους ώμους, με τα ζώα που κουτσαίνουν και δεν έχουν εύρωστο τρίχωμα, με τις τομάτες που δεν είναι στρογγυλές και λείες. Με το καρπούζι που έχει κουκούτσια και βαλθήκαμε να το τροποποιήσουμε γενετικά ώστε να μην βγάζει.


Τα αλλάξαμε όλα! Τα διαλέξαμε ένα ένα! Τα πιο όμορφα!

Γίναμε και εμείς πιο αδύνατοι, πιο γυμνασμένοι, βάλαμε υαλουρονικό σε κάθε σημείο το κορμιού μας, τρυπήσαμε κάθε μυ του προσώπου για να γίνουμε όμορφοι και ποθητοί.

Παλέψαμε σκληρά να αποφύγουμε το τραύμα της απόρριψης. Υψώσαμε ανάστημα στη φθορά και την ατέλεια.

Όλα αυτά για έναν και μόνο λόγο!
Για να μην αποδεχτούμε τον κάθε έναν όπως είναι! Όπως θέλει να είναι!

Για να μην αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να βλαστήσει σαν αρχέγονος σπόρος που σπάρθηκε! Με τις ιδιότητες που έδωσε η φύση στο DNA του!






Και τελικά αρέσαμε;
Αγαπηθήκαμε παραπάνω;
Λάβαμε αποδοχή;
Εκτίμηση;

Αποφύγαμε το τραύμα;
Την απέχθεια των άλλων;
Την απόρριψη;

Πράττουμε λοιπόν ορθά όταν απωθούμε την πραγματικότητα και χτίζουμε μια περισσότερο ιδανική; Εικονική;

Χάνουμε την ζωή που δεν ζήσαμε και ζούμε την εικονική πραγματικότητα

Φάτε το καρπούζι με τα κουκούτσια και όσα σας χαλάνε φτύστε τα στο χώμα να φυτρώσουν ξανά. Τόσο τέλειο και μοναδικό είναι.

Όπως και εσείς!