Δεν της ήταν εύκολο να θυμηθεί ποια ήταν. Ήταν μεγάλη η διαδικασία και μακρύς ο δρόμος, γεμάτος με πολλές, μα πάρα πολλές λακκούβες—άλλες μεγάλες, άλλες ακόμα πιο βαθιές και σκοτεινές—μέχρι να φτάσει στις πιο ανάβαθες.
Και θα μου πεις, έφτασε; Όχι, χρειάζεται μια ολάκερη ζωή για να φτάσει κάποιος στο πιο αληθινό δικό του. Η εξέλιξη δεν τελειώνει όταν την επιλέξεις. Δεν γίνεσαι επειδή ασχολείσαι δύο, πέντε, ή δέκα χρόνια με τον εαυτό σου.
Έρχεσαι όμως πιο κοντά στην αλήθεια σου, πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είσαι, σε αυτό που πρεσβεύεις. Έρχεσαι πιο κοντά στο να καταλαβαίνεις τι σου επιτρέπεται πια και τι όχι, να βάζεις όρια. Μαθαίνεις να αφήνεσαι να αγαπάς, πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου, και να απολαμβάνεις όλα τα όμορφα που φέρνει η αυτοεξέλιξη, με όποιον τρόπο κι αν την επιλέξεις: ψυχικά, πνευματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, νοητικά.
Σημασία έχει να επιλέγεις εσένα. Να προχωράς μακριά από όσα πλέον ξέρεις ότι δεν σου ταιριάζουν. Και παρά τον φόβο που νιώθεις για κάθε άγνωστο, να τον παίρνεις αγκαλιά και να συνεχίζεις.
Μαλακώνεις μέσα από τη διαδικασία, αφήνεσαι να μαλακώνεις. Εξίσου σημαντικό είναι να έχεις κοντά σου ανθρώπους δικούς σου, ολόδικούς σου. Άνθρωποι που είναι μαζί σου στα ψηλά, χωρίς να ζηλεύουν, και στα χαμηλά, χωρίς να κρίνουν ή να γυρνούν την πλάτη.
Κι έτσι, ακόμα και στα δύσκολα του ταξιδιού, ακόμα και στις παύσεις, έχεις το δικαίωμα να ελπίζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου