Γεννηθήκαμε για να είμαστε μόνοι μας, ναι, αλλά ελεύθεροι.

Γράφει η Ανώνυμη

Αναρωτήθηκα, λοιπόν, πώς γίνεται, μετά από τόσο συναίσθημα, μετά από τόσα λόγια, να βρίσκομαι ακόμα στη γραμμή της εκκίνησης. Ε λοιπόν, πολλές φορές το να βαδίζεις στο μονοπάτι που εσύ ονόμασες “ευτυχία” σε κάνει να εθελοτυφλείς, νομίζοντας ότι κάνεις βήματα μπροστά. Βήματα μπροστά; Αναρωτήθηκα, όταν συνειδητοποίησα πως έφτασα χωρίς να περπατάω.

Γιατί; Μα γιατί; Αντιλήφθηκα πως δεν είχα κάνει βήμα. Πολλές φορές αφήνουμε τον εαυτό μας και ρίχνουμε τις άμυνές μας για ανθρώπους που ήταν εκεί για εμάς. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου· απάλυνε τον πόνο σου. Δεν γίνεται μόνο να γδέρνεσαι και να καταστρέφεις τα σωθικά σου. Όλοι, σε τέτοιες στιγμές, το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι το σκοτάδι και η απογοήτευση.

Όμως, αν έχω μάθει κάτι ρωτώντας τον εαυτό μου “Γιατί; Γιατί;”, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Αν δεν υπήρχε το μαύρο, δεν θα υπήρχε το άσπρο. Αν δεν υπήρχε το συναίσθημα της λύπης, δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το συναίσθημα της χαράς.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας μην γινόμαστε υποχείρια του εαυτού μας. Γεννηθήκαμε για να είμαστε μόνοι μας, ναι, αλλά ελεύθεροι.